“Ik moest tien keer per jaar zes kilo afvallen”

Bronzen judoka Ann Simons overwint anorexia na haar carrière

Ann Simons staat voor vele Limburgers bekend als het bronzen judomeisje uit Gellik (Lanaken). Haar carrière leverde de 37-jarige een olympische medaille op de tatami en zes jaar lang eetstoornissen ernaast op. “Anorexia. En toch is judo het mooiste spelletje dat er is”, zegt ze. Intussen maakte Gellik na enkele omzwervingen plaats voor Hasselt en de kimono voor een job als coach van start-ups bij Cronos, een innovatief netwerk van onder andere IT-bedrijven. “Ik droom ervan mensen te inspireren om keuzes te maken”, zegt de mama van Ruben (7). “Het is op. Zowel mentaal als fysiek”, luidde de aankondiging van haar judo-afscheid in 2006. Op haar vijfde omgordde ze een kimono, maar 21 jaar en brons op de Olympische Spelen van Sydney later was het genoeg.

In 1997, toen we je interviewden voor de reeks, was je een beloftevolle judoka. Je stopte in 2006 omdat de knieën om zeep waren?

“Ik had last van kraakbeenletsels. Er waren twee keuzes: kraakbeentransplantatie of een prothese. In

Ann Simons was de verdere zin er nog van? Is dit wat ik wil? Wat ben ik aan het doen? Daarnaast was er het probleem met mijn gewichtsklasse van -48 kilogram. Ik woog 54 kilo en moest tien keer per jaar 6 kilo afvallen om aan toernooien te mogen deelnemen. Bovendien had ik maar een vetpercentage van 10 procent. Daar moest dus nog eens 6 kilo van af”.

Hoe doe je dat? Je gewicht snel terugbrengen van 54 naar 48 kilogram?

“Drie tot vier kilo wist ik puur op vet af te vallen. Ik at niet veel. De laatste kilo’s speelde ik op vocht kwijt. Lopen met een regenjas aan. Uitzweten in een warm bad en niet drinken. Elk toernooi ging ik slapen met een gewicht van 48,4 of 48,5 kilo in de wetenschap dat ik er ’s nachts een halve kilo afsliep en uitkwam op 47,9. De druk was enorm. Mijn eerste gevecht voor elk toernooi was tegen de weegschaal. Altijd is het me gelukt”.

Hoeveel weeg je vandaag?

“Mijn natuurlijk gewicht is nu nog altijd 54 kilogram”.

Waarom nam je dan niet deel in een gewichtsklasse hoger?

“Inge Clement zat daar. Je zit nu eenmaal in die categorie en dat blijft zo. Je zou kunnen stijgen, maar ik heb dat niet gedaan. Uiteindelijk is de drijfveer om die 48 te halen een strijd. Zes jaar lang. Na de spelen in Sydney is dat begonnen. Toen ik gestopt was, viel die trigger weg, maar het mentale aspect van anorexia bleef”.

Hebben je prestaties hier dan niet onder geleden?

“Absoluut. Daardoor was het op een bepaald moment op. Zowel li- chamelijk als fysiek. Alles wat je doet op een hoog niveau is niet gezond”.

Sukkelden andere judoka’s ook met eetstoornissen?

“Er werd niet over gepraat. Het was iets gevoeligs, iets geks. Zeker niet iedereen die judo doet, heeft een eetstoornis. Er is een verschil tussen niet mogen eten om in een categorie te mogen uitkomen of niet eten omdat je mentale problemen hebt. Bij mij was het een combinatie. Eten werd een obsessie”.

Was er dan niet genoeg begeleiding?

“Goh, misschien niet. Ook lokt de roem niet alleen voor atleten, maar ook voor trainers. Je hebt natuurlijk elke dag de keuze om er mee te stoppen, maar toch bleef ik doorgaan”.

Hoe heb je anorexia overwonnen?

“Het klinkt misschien gek, maar ik ben op 29/11/05 opgestaan en heb gezegd: het is gedaan. Ik ga terug eten. Sindsdien en met psychologische hulp is het beter gegaan. Alleen zie ik in stressmomenten dat ik de neiging heb om niet te eten. Anderzijds, vroeger had je me niet moeten vragen om deze soes bij de koffie op te eten”.

Heb je een weegschaal in huis?

“Sinds een jaar niet meer. Ik heb een goed lichaamsbesef. Bij vrienden of bij de dokter ga ik er wel eens opstaan. Het gaat nooit helemaal weg”.

Geen rijkelijk gevuld kerstdiner voor Ann Simons?

“Eten zal altijd iets zijn waar ik mee bezig ben. Nooit zal ik overmatig eten. Als ik te veel op mijn bord heb, begin ik er zelfs niet aan. Voor mij nog liever een worstenbroodje dan een hele kerstmenu”.

Als ik te veel op mijn bord heb, begin ik er zelfs niet aan. Voor mij nog liever een worstenbroodje dan een hele kerstmenu

Terug naar na je carrière. Je vond een job bij toenmalig Antwerps burgemeester Patrick Janssens. Wat deed je er?

“Ik kwam op zijn kabinet terecht als adviseur sport. Ik heb er heel veel geleerd. Zeker omdat ik na mijn sportcarrière niet goed wist waarnaartoe. Ik vond er opnieuw een doel. Het was fijn om voor de stad Antwerpen te werken, waar ik meerdere jaren gewoond heb, en om er een stukje impact te hebben op het sportbeleid. Alleen verloren we de verkiezingen in 2012 en moesten ook alle mensen op de kabinetten vertrekken. De volgende stap was Cronos, een innovatief netwerk van bedrijven.”

Wat doe je daar?