Aka Etien ontvluchtte oorlog en armoede in Ivoorkust
Kevin Aka Etien helpt daklozen in Luik en omgeving
“Nee, ik voel me niet gewrongen tussen twee culturen. Ik combineer het beste van twee werelden”, zegt Kevin Aka Etien, voetballer bij Spouwen-Mopertingen. Op zijn elfde kwam hij samen met zijn moeder, drie broers en drie zussen naar ons land om de armoede in Ivoorkust te ontvluchten. Dertien jaar later helpt hij daklozen in het Luikse. Afrikanen en hun flexibele interpretatie van het begrip ‘tijd’, westerlingen maken er wel eens grapjes over. Kevin Aka Etien (24) beantwoordt niet aan dat vooroordeel. Ja, hij heeft tien minuten vertraging, maar hij belt wel vanuit zijn wagen om dat te melden en excuseert zich uitgebreid. Zo kennen ze hem bij Spouwen-Mopertingen: een wat bedeesde, maar gedistingeerde en erg correcte jongen, die goed in de groep ligt. “Hij is heel sociaal”, bevestigt trainer Jan Schoefs.
Dat blijkt ook uit zijn vrijwilligerswerk in Luik en omgeving, waar hij zich inzet voor mensen zonder dak boven hun hoofd. “Met een groep vrienden zamelen we voedingswaren, slaapzakken en kleren in”, verduidelijkt hij. “Buitenstaanders vragen zich af hoe je in West-Europa dakloos kan worden, maar soms is het vlug gebeurd. Armoede kan iedereen overkomen. Je kan je werk verliezen, een ongeval hebben of getroffen worden door andere pech. We zien helaas ook mensen die door drugsgebruik in een uitzichtloze situatie terechtkomen."
Je woonde tot je elfde in Ivoorkust. Heb je zelf armoede gekend?
“Toch wel, vooral tijdens de burgeroorlog, die in 2002 begon en vijf jaar duurde. We mochten niet buiten omdat er voortdurend soldaten in de straten van Kumasi liepen. En we kregen hoofdzakelijk rijst te eten. Vooral voor mijn moeder waren het harde tijden. Ik vraag me af hoe ze het gerund kreeg als alleenstaande met zeven kinderen.”
Waarom kwam ze met jullie naar België?
“Om ons een betere toekomst te geven. Haar zus was reeds hier, dat vergemakkelijkte de aanpassing. Mijn vader ging bij haar weg voor een andere vrouw en verhuisde naar Frankrijk. Sindsdien heb ik hem nog één keer gezien, een jaar of zeven geleden. Hij wilde de banden opnieuw aanhalen, maar het lag en ligt nog steeds moeilijk. (zwijgt even) Ik denk geregeld aan hem, hij blijft per slot van rekening mijn vader.”
“Met mijn moeder heb ik een fantastische band. Zij is alles voor mij. Als zij droevig is, ben ik het ook. Zij heeft dag en nacht in de horeca gewerkt om ons een goed leven te geven. Met haar spaarcenten kocht ze een huis in Seraing. De oudste is uitgevlogen, voor de rest wonen we nog allemaal samen. Het is een levendige bende. We maken ongelooflijk veel plezier en kunnen met al onze problemen bij elkaar terecht.”
Je hebt de Belgische nationaliteit, maar hoeveel Afrikaan zit er nog in jou?
“Het belang van de familie, levensvreugde, respect voor de mens en de natuur: dat zit in mijn bloed, maar ik voel me ook Belg. Ik besef maar al te goed dat dit land me veel heeft gegeven. De mogelijkheid om te studeren, bijvoorbeeld. In La Haute École de la Province de Liège zit ik in het voorlaatste jaar van de opleiding maatschappelijk assistent. Als ik mijn bachelordiploma heb, wil ik voor een master gaan.” “Voetbal is een mooie uitlaatklep. Nu het zo goed gaat bij SpouwenMopertingen, is het plezier dubbel: ik amuseer me op het veld én we draaien bovenaan mee. In het tussenseizoen was er ook belangstelling van MVV, Seraing, Union en RWDM, maar ik had mijn woord al gegeven aan Jan Schoefs. Ik heb me die keuze nog niet beklaagd. Ik ben terechtgekomen in een warme club.”
Word je soms geconfronteerd met racisme?
“Daar heb ik nog niet zo vaak mee te maken gekregen. Naast het veld wordt er wel eens iets geroepen, maar daar laat ik me niet door destabiliseren. Ik provoel beer altijd kalm te blijven. Ik spiegel me aan Roberto Carlos. Die liet zich ook niet gauw uit het lood slaan. En aan Didier Drogba, natuurlijk. Hij was veel meer dan een voetballer. Ondanks zijn status van megavedette gaf hij in de nationale ploeg alles voor Ivoorkust.”
Wat mag 2018 voor jou brengen?
“Niets speciaals, heel gewone dingen: gezondheid voor mij en mijn familie, goede examens en de kampioenstitel voor Spouwen-Mopertingen. (lacht) En wie weet, misschien een leuke vriendin. (lacht nog luider) Nee, ernstig, ik ben niet koortsachtig op zoek en me goed als vrijgezel. Ik hoop wel ooit de ware tegen te komen. In alles wat ik doe, vertrouw ik op mijn geloof. Daar haal ik veel kracht uit.”
“Ik bid elke dag tot God en ga ook naar de mis als ik kan. Als christen is Kerstmis voor mij heel belangrijk, maar ik vind dit ook gewoon een leuke periode. Thuis samen lekker eten, lachen, pakjes uitwisselen: ik geniet ervan. Ik ga waarschijnlijk ook nog enkele dagen naar Engeland om mijn vriend David Henen te bezoeken. Hij speelt momenteel bij de U23 van Everton.”