“SUCCES WAS GEEN TOEVALSTREFFER”
Na het jaar van de doorbraak begint Elise Mertens (22) op de Hopman Cup in Australië aan haar jaar van de bevestiging. Al wil de Hamontse dat zelf zo niet noemen. “Het voorbije jaar was geen toevalstreffer. Ik ben hier al jaren keihard voor aan het werken.” Kerstmis bracht ze door op het vliegtuig tussen België en Australië. En ook het nieuwe jaar kan Elise Mertens niet feestend ingaan. Op de eerste dag van 2018 begint ze op de Hopman Cup in Perth – een landentornooi waarin ze voor België aantreedt samen met David Goffin – al aan haar nieuwe tennisseizoen. En dat net in het land waar de 22-jarige Hamontse vorig jaar de poort naar de grote doorbraak open beukte. “Kerst en Nieuwjaar heb ik al een paar jaar niet meer kunnen vieren. Dat vind ik niet erg. Ik ben blij dat ik hier in Perth ben. Dit is een prachtige omgeving, het weer is schitterend en ik mag straks samen tennissen met David Goffin.”
In twaalf maanden tijd stak Mertens als kwalificatiespeelster het tornooi in Hobart op zak, steeg ze van plaats 120 naar de 35ste stek op de WTA-ranking, vergaarde ze 550.000 dollar aan prijzengeld en werd ze de Belgische nummer één. Een wonderjaar, zeg maar. “Ik ben blij dat ik constant een goed niveau heb gehaald en kon bewijzen dat het succes geen toevalstreffer was. Maar dit kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Ik ben hier al jaren keihard voor aan het werken en heb er altijd in geloofd.”
Eind oktober sloot Mertens haar seizoen af. “Daarna nam ik drie weken rust. Zonder een racket vast te nemen. Dat was eerst leuk, maar daarna begon het toch weer te kriebelen. Het was jaren geleden dat ik drie weken kon rusten en dan zes weken trainen. Vroeger probeerde ik zo veel mogelijk tornooien mee te pikken om punten te sprokkelen. Dat was nu niet nodig. Mijn voorbereiding was ideaal om er te staan op de belangrijke momenten.”
Vriend en coach
Ondanks die sprong voorwaarts veranderde Mertens in het tussenseizoen weinig aan haar manier van werken. “Ik heb nu Sam Verslegers als conditietrainer en
Elise MERTENS mijn mama is meegereisd naar Australië. Ze wou deze reis altijd al eens maken. Maar voor de rest blijft het gewoon Robbe die met me meereist.”
Robbe, dat is Robbe Ceyssens. De Perenaar is niet alleen de coach, maar ook de vriend van Mertens. “Het is uniek dat we dit samen kunnen beleven. Er zijn niet zo veel koppels in het circuit”, zegt Mertens. “We werken nu anderhalf jaar samen en we hadden nooit gedacht dat we zo snel de top zouden bereiken.”
Vóór ze professioneel een duo vormden, waren Mertens en Ceyssens al een jaar een koppel. “We hebben lang geleden, toen we acht en tien jaar waren, nog samen getennist. Daarna waren we elkaar uit het oog verloren. Tot we elkaar opnieuw toevallig tegenkwamen in Hamont. Ik speelde er en Robbe was er als trainer. Zo is het begonnen. Dat hij mijn trainer zou worden, was een logische stap voor ons twee.” Mertens ziet vooral voordelen. “Robbe kent me door en door. Mentaal en fysiek. Die sterke band is zeer belangrijk voor een trainer. Het is ook makkelijker om kritiek te aanvaarden van
Elise MERTENS hem. Ik word graag op mijn fouten gewezen, zodat ik beter kan worden. Als coach móét Robbe me kritiek geven.” Ceyssens beaamt: “Je kan meer van elkaar aannemen. Als trainer moet je ook de dingen benoemen die beter kunnen. Net zoals Elise me moet kunnen zeggen als ze iets anders van me verwacht. Ik denk dat we daar goed mee omgaan en de rol van trainer en die van vriend gescheiden houden.”
Grand slams
Na de steile opgang moet Mertens nu bevestigen. “Zo ziet de buitenwereld het misschien. Maar ik niet. Ik heb geen doel op de ranking vooropgesteld voor 2018. Nu moet ik wel punten verdedigen, maar voorlopig voel ik geen bijkomende druk. Dat wil ik zo proberen te houden, anders gaat mijn niveau er misschien onder lijden. Ik mag niet gaan panikeren als ik eens een week mijn punten niet kan verdedigen. Er komen altijd snel nieuwe kansen.”
Vooral op de grand slams kan Mertens nog extra punten sprokkelen. Vorig jaar moest ze de kwalificaties voor de Australian Open laten schieten, omdat ze onverwacht de finale haalde (en won) in Hobart. Op Wimbledon en de US Open ging ze er in de eerste ronde uit tegen reekshoofden Venus Williams en Madison Keys. “Het zou fijn zijn om nu eens niet tegen een reekshoofd te moeten beginnen. De derde ronde halen op Roland Garros tegen Venus was zeer mooi. Ik hoop dat nog eens te doen. Het liefst al op de Australian Open.”
Vorig jaar in Parijs gaf Venus Williams nog aan dat ze de Belgische absoluut niet kende. “Intussen kent iedereen me. Mijn tegenstreefsters analyseren nu mijn sterke en zwakke punten. Het is aan mij om daarmee om te gaan en mezelf te verbeteren. Zo moet ik nog meer agressief spelen. Met alleen maar verdedigen lukt het niet meer.”
Dat mijn vriend Robbe ook mijn trainer is, biedt alleen maar voordelen. Ik kan makkelijker kritiek van hem aanvaarden Kerst en Nieuwjaar heb ik al een paar jaar niet meer kunnen vieren. Dat vind ik niet erg. Ik ben blij dat ik hier in Perth ben