“Werkloosheid is geen hangmat”

Tinne Lommelen nieuwe directeur VDAB Limburg

“Als ik de werkgevers voortdurend hoor zeggen dat de werkloosheid een hangmat is, dan word ik boos. Ja, hardnekkige werkweigeraars moeten eruit. Maar dat geldt niet voor de overgrote meerderheid van de werklozen, die vaak gefrustreerd zijn omdat ze na honderd keer solliciteren nog altijd geen kans krijgen. De werkgevers moeten ook hun verantwoordelijkheid opnemen.” Dat zegt Tinne Lommelen (42), sinds begin dit jaar de nieuwe directeur van VDAB Limburg. Een andere zorg voor haar zijn de – vaak jonge – werklozen die onder de radar blijven, vaak in de illegaliteit verzeild geraken en die de VDAB niet in zijn statistieken heeft zitten. Tinne Lommelen is afkomstig uit Mol en bouwde een carrière uit aan de UHasselt waar ze eerst Toegepaste Economische Wetenschappen studeerde. Ze schopte het tot doctor ‘International Business’ en bouwde er een traject uit met de focus op (internationaal) ondernemen, strategie en innovatie. Toen ze bij de UHasselt de deur achter zich dichttrok, was ze er directeur School of Expert Education (SEE). In juni 2016 maakte ze de overstap naar de VDAB voor een managersfunctie. Na het vertrek van Jo De Cock naar H.Essers, nam ze er de directeursfunctie ad interim waar. Sinds begin dit jaar is ze nu ook officieel directeur van VDAB Limburg, 500 personeelsleden sterk.

Ja, het gaat de goede kant uit met de werkloosheid in Limburg. Limburg is op dat vlak niet langer het lelijke eendje van Vlaanderen. Het gaat zo goed dat vele bedrijven moeite hebben om hun vacatures ingevuld te krijgen. VDAB Limburg kan dus zeker trots zijn op de brug die ze weet te leggen tussen de werklozen en de werkgevers. Maar Tinne Lommelen ziet nog tal van uitdagingen, zo blijkt uit dit interview.

Van de unief naar de VDAB, een merkwaardige carrièremove.

“Van een omgeving met vooral mensen met veel kansen en waar ik veel geleerd heb, kwam ik inderdaad terecht in die andere wereld: een omgeving waar mensen kansen zoeken en voor wie het leven veel minder meezit. Eén op de drie Limburgse werklozen zijn meer dan twee jaar werkloos. Het zijn vaak mensen die wel willen, maar om verschillende redenen niet kunnen. Bijvoorbeeld omdat ze bepaalde sociale of digitale vaardigheden missen. Daarmee ontken ik niet dat er ook probleemgevallen zijn: mensen met verschillende problemen van medische, psychische en vaak ook financiële aard. Een job is om die redenen niet hun eerste zorg. We moeten ons de vraag durven stellen of die mensen wel thuishoren in de werkloosheidsstatistieken, en niet eerder bij welzijnszorg terecht moeten kunnen.”

Een andere grote groep werklozen zijn de 50-plussers.

“Dat zie ik als de grootste uitdaging voor dit jaar. Bij die 50-plussers zijn er veel mensen die oneindig veel solliciteren, die bereid zijn om opleidingen te volgen en hun looneisen best willen milderen,

Tinne Lommelen maar toch geen kans krijgen. Ze zijn gefrustreerd, voelen zich niet meer au sérieux genomen en raken in de put. Het is dan erg deprimerend als werkgeversorganisaties de werkloosheid een hangmat noemen. Wel, mag ik de bal terugkaatsen naar de bedrijven en hen vragen om hier hun verantwoordelijkheid op te nemen. Werkgevers moeten alle talenten een kans geven. Ze zouden ons ook al kunnen helpen als ze ons laten weten waarom een bepaalde sollicitant de job niet gekregen heeft. Dan kunnen we eventuele tekortkomingen tenminste bijspijkeren.”

En hoe zit het met onze jongeren?

“Oh, dat zit wel snor. Jongeren met een of ander diploma vinden doorgaans snel hun weg naar een job. Waar ik me veel meer zorgen over maak, zijn de jongeren die we niet op onze radar hebben en dus ook niet in onze statistieken. Het zijn jongeren die hun studies hebben opgegeven of absoluut schoolmoe zijn, en daarna onderduiken of in de illegaliteit terechtkomen. We zitten daar met een lek in ons systeem. Over hoeveel jongeren het gaat, is ons niet bekend. We moeten hen eerst vinden om hen daarna aan ons te binden en hun talenten te helpen ontwikkelen. Daarvoor gaan we samenwerken met

50-plussers zie ik als de grootste uitdaging voor dit jaar. Onder hen zijn er veel wat die oneindig veel solliciteren, maar toch geen kans krijgen