Afghaan ontvlucht oorlogsgruwel en opent pizzeria en loungebar

Javid Mahmoodyar was in Kaboel buurman van bestsellerauteur Khaled Hosseini

In de meest weerzinwekkende omstandigheden op 9-jarige leeftijd je land moeten ontvluchten. En in de 21 daaropvolgende jaren je ouders nog maar één keer ontmoeten. Er is minder nodig om een kind te traumatiseren voor het leven. Javid Mahmoodyar (30) heeft zich erdoor geslagen. Meer nog: hij heeft inmiddels twee zaken – een pizzeria en een loungebar – in de Vennestraat in Genk geopend met het geld dat hij hier bijeen kon sparen. Toen het leven nog mooi was in Kaboel, was hij de buurjongen van Khaled Hosseini, auteur van de bestseller ‘De Vliegeraar’.

Javid MAHMOODYAR “Ik maak deel uit van één van de grootste families in Kaboel”, begint Javid zijn verhaal. “Ik denk dat we in totaal met zo’n tweeduizend zijn, verspreid over de stad. Na het vertrek van de Sovjets in 1989 werden we voortdurend geconfronteerd met strijdende milities. Bijna alles schoten ze kapot. Mensen stierven aan de lopende band en de angst was groot. Ik was negen jaar toen we in allerijl moesten vertrekken. In zo’n vrachtwagen voor goederen. De granaten waren op dat ogenblik al aan het inslaan in de omgeving. Ik zal het beeld nooit vergeten van mijn neef die een granaatscherf in de buik krijgt en al lopend naar de vrachtwagen zijn ingewanden en maag in zijn armen vasthoudt. Daar konden ze hem nog net op tijd intrekken. Mijn tante heeft de wonde dichtgenaaid met naald en garen die je gebruikt om kleren te herstellen. Hij heeft het wonder boven wonder overleefd.”

Juf Annelies

In Jalalabad aangekomen moest Javid zich klaarmaken voor de vlucht uit het land. “Ik was toen samen met mijn zus en schoonbroer. Na jarenlang van omzwervingen zijn we in Opglabbeek terechtgekomen. In een voor ons totaal vreemde wereld. Slapen kon ik niet. Ik huilde soms uren aan een stuk om mijn ouders. Gelukkig was er juf Annelies van de lagere school in Opglabbeek. Ze heeft mij geholpen, gesteund en bijgestaan met wat ze maar kon. Daar zal ik haar eeuwig dankbaar voor blijven.” Maar het gemis van zijn ouders bleef zwaar. “In 2012 ben ik voor het eerst teruggegaan en heb ik ze in mijn armen kunnen sluiten. Best wel heftig. Ik had ze dertien jaar niet meer gezien en sindsdien ook niet meer.”

Sparen

Javid probeerde zo goed en zo kwaad als kon zijn leven hier op te bouwen. “Daarvoor moest ik sparen. Ik heb gewerkt in restaurant De Buren in Opglabbeek. Maar mijn leven lang hulpkok blijven was niet voor mij weggelegd. Het was nochtans een fijne baas. Ik heb ook nog even in Ciné Citta in C-mine gewerkt. Uiteindelijk heb ik dan toch beslist om het heft in eigen handen te nemen. Ik opende een café in de Vennestraat en maakte er later loungebar Himroos van. En omdat ik mijn hongerige klanten meer wilde bieden dan wat chips en borrelnootjes, heb ik er vlak naast een pizzeria geopend. In L’Amore serveren we echte Napolitaanse pizza’s. Die heb ik nog leren maken van de ouders van een Italiaans vriendinnetje.”

Dat Javid vlak naast een beroemde Afghaanse auteur gewoond heeft, kwam hij later pas te weten. “Mijn vader heeft het mij verteld. Onze families kwamen geregeld samen. Ik heb Hosseini zelf nooit gekend. Hij is dan ook 22 jaar ouder. Ik weet wel nog dat toen zijn grootmoeder overleed mijn moeder haar mee heeft helpen ritueel wassen. Ik ben wel gefascineerd geraakt door mijn buurman. Omdat mijn Nederlands destijds nog niet zo denderend was, ben ik maar tot in de helft van het boek ‘De Vliegeraar’ geraak. Maar ik wild het verhaal volledig kennen en ben dan de film gaan kijken.” “Ik mis in de eerste plaats mijn familie, maar ook mijn land. Het is mijn bloed en ik ben er trots op. Toch het Afghanistan van vroeger. Vrouwen konden in westerse kledij met ontblote armen of benen rondlopen. Nu is Afghanistan onleefbaar. Ik hoop ooit nog mijn ouders hier te krijgen. Maar mijn vader is een been kwijt en kan niet op eigen kracht vluchten.”

Ik zal het beeld nooit vergeten van mijn neef die een granaatscherf in de buik krijgt en al lopend zijn ingewanden en maag in zijn armen vasthoudt. Hij heeft het wonderwel gehaald