Echtelijke ruzies over geld eindigen in 18 messteken
“Ruzie maak je met twee. Vader heeft dingen gedaan die niet konden, maar ook moeder is fout geweest. Zij had nooit mogen sterven, maar hij blijft mijn papa”, vatte hun 17-jarige dochter samen wat in haar ogen al die maanden was fout gelopen in het huis van de Congolese familie B. in Tongeren. Mama Domi Ngalula (51) was met 18 messteken gedood op 3 maart 2016. Pure moord door echtgenoot Ngandunu B. (54) oordeelde de aanklager, uitlokking door psychologische terreur aldus de verdediging.
Ze waren ooit wel gelukkig geweest samen, klonk de 20-jarige (stief)zoon van Ngandunu B. Toen het gezin nog in Nederland had gewoond. “Maar dan hebben ze een huis in Tongeren gekocht en volgden er steeds meer confrontaties. Door geldproblemen. Omdat ze iets ouder waren, hadden ze een zware lening. Ik heb zelf mijn studies stopgezet, ik kon naar de hogeschool maar ben gaan werken om te helpen. Het zou goed komen, de schulden werden afbetaald. Maar moeder bleef zich zorgen maken. Op de duur was er zo veel ruzie dat ik gevraagd heb om de nachtpost te mogen doen. Omdat ik niet kon slapen, het ging soms door tot vier, vijf uur ’s nachts.”
Scheiden
Over scheiden was er gesproken, maar dat wilde zij niet. Vlak voor haar dood was Domi dan toch gaan kijken naar een huis om er met de kinderen uit te trekken. Aanleiding voor de aanklager om in de richting van moord te gaan. Zeker aangezien Ngandunu toegaf dat hij het mes drie weken voor haar dood - toevallig - had gekocht. “Die dag wou ik naar Duitsland gaan, met de factuur van juwelen. Om daar geld voor te krijgen want we hadden niet genoeg voor de lening. Maar zij gaf de factuur niet”, stak Ngandunu B. zelf een omslachtig betoog af over die ochtend van 3 maart. Het resultaat was in elk geval de zoveelste echtelijke ruzie. “Ze schreeuwde, ik huilde en nam haar vast. Ze was agressief en zei dat ik haar zo niet mocht houden”, klonk de Congolees. “Ze was in het verleden al eens naakt naar beneden gekomen en tegen de muren beginnen schuren, alsof ik haar had mishandeld. Tegen onze dochter riep ze toen dat die de politie moest bellen. Maar het meisje weigerde.”
Plooimes
Terug naar 3 maart, vroegen de rechters opnieuw. “Ik heb mijn hand op haar schouder gelegd en toen heeft ze me gebeten in de vinger. Ik ben compleet het noorden kwijtgeraakt, het was te veel.” Waarop hij dus een mes heeft genomen en 18 keer gestoken. Niet het eerste het beste mes, maar een plooimes dat hij dus nog moesten openen. Tijd om na te denken, oordeelde de aanklager. “Het slachtoffer voelde voordien al dat er iets was. Tegen vriendinnen zei ze dat ze vreesde voor haar leven.”
Kind
De verdediging gooide het op uitlokking. “Hij is tot het uiterste gedreven, het bloed van onder de nagels gepest”, pleitte meester Kristof Bormans, die ook vraagtekens plaatste bij het huwelijksgeluk: Ngandunu was erkend als asielzoeker, haar aanvraag bleef geweigerd. Opdat Domi kon blijven, moest er een kind komen. Via een vruchtbaarheidsbehandeling. “Als zij de scheiding had laten doorgaan, was dit allemaal niet gebeurd”, pikte meester Jan Keulen in. Gevolgd door een beschrijving van de psychologische en fysieke terreur waaronder Ngandunu in Tongeren volgens hem had geleefd. “In een huis dat hij niet had gewild, maar dat zij niet wou verliezen bij een scheiding. Ze vroeg hem zelfs waarom hij geen zelfmoord pleegde. Maar niet onder een trein want dan verloor ze de auto. Als hij naar de dokter moest, wilde ze alleen weten hoe lang hij nog te leven had.” Waarop hun cliënt inpikte: “Als ik het niet had gedaan, was ik nu al gestorven. Ik dacht dat ik alleen diabetes had, maar in de gevangenis hebben ze een tumor ontdekt.” Hoe lang hij nog in de cel moet blijven, hoort B. op 8 februari.