“Mijn meisjesnaam verklap ik niet meer”
Bilzenaar Dylano Vercruysse (19) vertelt in docureeks ‘M/V/X/’ zijn verhaal als transgender
Vanaf woensdag 24 januari stelt de VRT in de docureeks ‘M/V/X’ vijf transgenders voor die vertellen over de moeilijke tocht die ze hebben afgelegd om de man/vrouw te worden die ze altijd hadden willen zijn. De jongste getuige is Bilzenaar Dylano Vercruysse (19). “Het enige wat ik niet wil vertellen is mijn vroegere meisjesnaam”, zegt hij. “Dat is verleden tijd.”
Heb je niet getwijfeld toen ze je vroegen om mee te doen aan dit programma?
“Ikzelf niet, mijn omgeving wel. De opnamen dateren van een half jaar geleden, maar wat als het programma in de toekomst herhaald wordt? Misschien zou ik dat niet zo leuk vinden. Maar intussen is er nieuwe wetgeving die ons de keuze laat over een eventuele heruitzending in de toekomst. Ik denk dat zo’n reeks op dit moment wel nuttig is, want er heerst veel onwetendheid over transgenders. Het proces dat we ondergaan is veel langer dan even opereren en klaar.”
Sinds wanneer weet je dat je in het verkeerde lichaam geboren bent?
Het proces dat wij transgenders ondergaan is veel langer dan even opereren en klaar Dylano VERCRUYSSE
Transgender “Als kleuter gedroeg ik me al heel jongensachtig: voetballen, vechten, ruwe spelletjes, spelen met auto’s, niet bang zijn om in modder te vallen ... Maar pas op mijn vijftiende werd ik me ervan bewust dat ik transgender was. Een jongen op school die zelf transgender was me dat heeft doen inzien. Ik ben toen naar de kapper gegaan om mijn haar kort te laten knippen, begon me jongensachtig te kleden en bond mijn borsten af. Mijn moeder was daar vierkant tegen. Dat was heel erg voor me, want wanneer je moeder zegt dat je haar kind niet meer bent, breekt je hart in duizend stukken. Ze vond me klaar voor de psychiatrie. Ik heb anderhalf jaar op mezelf geleefd en een nieuwe naam aangenomen voor mijn vrienden.”
Is het tot een breuk gekomen met je ouders?
“Mijn ouders zijn gescheiden. Ik woon bij mijn moeder en zij heeft er zich bij neergelegd. De ommekeer is er gekomen tijdens een zomerkamp. Ik zat daar tussen allemaal meisjes en voelde me helemaal niet thuis. Toen mijn moeder mij kwam halen, was ze van gedacht veranderd en heeft ze me aanvaard. Mijn zusje, die vijf jaar jonger is dan ik, heeft er ook aan moeten wennen, want zij was haar oudere ‘zus’ kwijt en was bang dat ze een heel andere broer zou krijgen. Dat is meegevallen. Iedereen toont nu begrip en ik krijg voldoende steun.”
Hoever ben je al in het proces van geslachtsverandering?
“De borstamputatie is achter de rug. Later dit jaar volgt de baarmoederoperatie en het laatste stadium is de geslachtsoperatie. Wettelijk is het niet meer nodig om all the way te gaan, maar ik heb er geen zin in om door het leven te gaan als half vrouw en half man, al respecteer ik transgenders die daarvoor kiezen.”
Hebben transgenders het moeilijker dan homo’s of lesbiennes?
“Ik denk het wel. Homo’s gaan veel om met meisjes, maar die weten met homo’s waar ze aan toe zijn. Een transjongen, zoals ik, kan ook omgaan met meisjes, maar een relatie is niet evident. Want ik mag er dan al uitzien als een jongen, fysiek ben ik dat nog niet helemaal. En ik hoor ook nog niet honderd procent bij de jongens. Ik heb verschillende goede vriendinnen, maar een beste ‘jongensvriend’ mis ik toch wel. Het is moeilijk om een partner te vinden die begrijpt hoe een transgender in mekaar zit.”
X‘M/V/X’, Eén, vanaf 24 januari