De blaffende hond
Afgelopen donderdag was het sluitstuk van enkele weken politiek theater. Het was niet eens zo heel goed gespeeld. U weet wel: de populaire staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken lag onder vuur in de Soedanrel. Er zouden enkele teruggestuurde Soedanezen zijn gemarteld, daarna loog Francken over nog uit te voeren terugvluchten en tot slot bleef hij de premier jennen met zijn straffe uitspraken op de sociale media. Resultaat? Aan het eind van de rit sprak niemand nog over de essentie van de zaak en verzandde alles in een tsunami over de persoon van de staatssecretaris. Als er een ding goed is aan een sluitstuk, dan is het dat er met wat afstand naar de feiten gekeken kan worden. De wegen die Francken heeft bewandeld, zijn gewoon de wegen van de hele regering. Punt. Het asielbeleid is er een dat is uitgestippeld en ondertekend door alle meerderheidspartijen. Niemand heeft ooit, op geen enkel moment, eraan gedacht om deze regering te laten vallen over een simpele (sic) vluchtelingenkwestie. CD&V niet, Open Vld niet en al zeker N-VA niet. Elk van hen heeft daarbij meer te vrezen dan te winnen. Of zoals N-VA kamerfractieleider Peter De Roover het perfect verwoordde: “Een regering die uitvoering geeft aan ons programma, laten we niet vallen.” Als Theo Francken grofgebekt is, pleziert hij zijn rechtse achterban en steekt hij meteen de pluim voor een strenger asielbeleid exclusief op zijn hoed. Als er dan nog wat stemmen overwaaien uit het Vlaams Belang-kamp is dat mooi meegenomen. Het is gewoon een stukje traditionele marketing. Bijgevolg moeten we concluderen dat niet CD&V-voorzitter Beke hard blaft zonder te bijten, zoals links en rechts te horen viel, maar wel de staatssecretaris. Hij blaft (lees: communiceert grof), maar hij bijt niet (lees: er zijn uiteindelijk meer vluchtelingen geregulariseerd dan in de vorige regeerperiode). Het beleid dat Theo Francken tweet, is niet het beleid dat hij uitvoert. Zijn regeringspartners weten dat ook, inclusief de premier. En uiteindelijk kunnen we alleen maar vaststellen dat Charles Michel (opnieuw) een ruziënd team de rangen heeft laten sluiten. En is net dat niet de job van een goede premier?
Is er dan niks aan de hand? Jawel, want beeldvorming en perceptie zijn twee gevaarlijke speeltjes in handen van de politiek. Wanneer het – zoals nu – misbruikt wordt, vertroebelen de feiten en uiteindelijk worden ze gedegradeerd tot fake news, vakkundig omgezet in fake discussions. Dan praten we alleen nog over het aantal trofeeën dat een politicus al dan niet heeft binnengehaald en niet meer over het debat dat eigenlijk gevoerd moet worden in het parlement. Als dat de maatstaf is tot 18 oktober, kunnen we beter meteen de knop omdraaien.
Is er dan niks aan de hand? Jawel, want beeldvorming en perceptie zijn twee gevaarlijke speeltjes in handen van de politiek