“Gepakt wat we nog konden krijgen”
Vlijtingen vijfde ondanks drastische saneringen
“Wie had dit durven denken, een jaar geleden?” Paul Loyens en Benny Castro lieten het zich ontvallen, terwijl zij aanschoven voor deze babbel. “We zaten in de put. Waar gaan we met Vlijtingen naartoe?”, vroegen de sportief verantwoordelijken zich af. Coach Beckers keerde in januari VVV plots de rug toe, Davy Heymans volgde hem op. Hij kreeg wel mee dat door de geplande bezuinigingen veel kernspelers - twaalf zou blijken - aan het eind van het seizoen gingen afhaken. Maar Heymans nam het risico. “We hebben spelers gepakt die we nog konden krijgen”, zegt hij. Het behoud was het doel. Logisch. Maar wat is logisch? Vlijtingen staat sinds vorig weekend immers bij de top vijf! S. Reynders, Geraerts, Bollen, Meekers, Gielen, J. Reynders, Boosten, Zejnilovic, Boumediene, Gounakis, Doomen, Winkens. Allemaal weg. Begin er maar aan. En dat met een beperkt budget. Tegen Beringen waren enkel Neven, Nijs, Truscelli en Goffin restanten van vorig seizoen. En op de bank zat er nog eentje: Sagang. De andere drie waren beloften. Heymans over z'n nieuwe groep: “Elke speler die zich heeft aangemeld, hebben we bekeken. De meesten hebben we genomen. Om je een idee te geven: de vader van Kocaslan belde me of z’n zoon eens mee mocht komen trainen. Het was geen succes. Maar toen later bleek dat we aanvallend volk te weinig hadden, hebben we hem toch genomen. Een andere: Ampofo van Stokkem. Een oud-leerling van mij. Ik kwam hem tegen. Hij vroeg me of er voor hem geen plaats was bij Vlijtingen. Pino Canale zei: blind pakken! En dat hebben we gedaan. Twee reservekeepers hebben we binnengehaald: Bellen van Hoepertingen en Marchandise van Wellen. En Cosemans is er op het laatst nog bijgekomen, nadat ik op de Argentabank vernam dat hij weg wilde bij Zutendaal.”
In januari te duur
Loyens en Castro: “Ons uitgangspunt was spelers uit GrootRiemst aantrekken. Vandaar Duijsens, L’Ortye en Rondags (Herk Sport).Vervolgens zijn we samen met de trainer bij andere namen terechtgekomen. Goffin, de schoonzoon van onze nieuwe voorzitter, wilde absoluut met Heymans verder. Vandaar ook dat z’n vriend L’Ortye is teruggekomen. We hebben onze groep moeten vernieuwen uit financiële noodzaak, maar eigenlijk is eens vernieuwen niet slecht. Onze anciens zijn jongens met de juiste mentaliteit. Dat was vorig jaar anders. De meeste spelers hebben we pas in mei aangetrokken. In januari zijn ze trouwens te duur.” Heymans: “Vijf spelers zijn gebleven voor mijn vernieuwde aanpak. Rond hen hebben we de ploeg gebouwd. Van Ampofo hebben we een zes gemaakt, van Goffin een aanvallende middenvelder, van Rondags een rechtshalf, van Tans, een schuchtere jongen, een echte leider en van Duijsens, die veel sukkelde met de buikspieren, van een sputterende 1600 en tweeliter. Het onverwachte op training spreekt de spelers aan. Het geloof groeide. In het begin hebben we punten verloren door individuele fouten. Onze vijfde plaats is buiten elke verwachting. Ons eerste doel was het behoud. Nu is het de tiende plaats geworden, want ik calculeer een terugval in. Ik heb een risico genomen, maar ik geloof in wat ik doe. Meer zelfs als toen ik speler was. In balbezit staan we met zes voor de bal. En dan beginnen we te lopen. Ikzelf was als speler een ouderwetse tien. Dat ken ik nu niet meer.”
Niet einde van wereld
Loyens en Castro: “We moesten noodgedwongen verder met provincialers in plaats van met dure namen die hoger gespeeld hebben. En we hebben gekozen voor een jonge trainer, die vernieuwing brengt. Het is goed uitgepakt. Pas op, we hebben ook veel ex-voetballers in het bestuur. Zij helpen ons wikken en overleggen.” Ach ja, die eerste nederlaag van Helson… Heymans: “In de heenmatch werd het 1-1. Eigenlijk hadden we tot 2-0 moeten uitlopen. Het wordt een dubbeltje op z’n kant. En verliezen betekent het einde van de wereld niet.”