“Elke christen moet zich om vluchteling ontfermen”
Verhaal Syrisch gezin beroert bisschop Hoogmartens
Het was ook voor bisschop Patrick Hoogmartens even slikken toen hij zondag het verhaal aanhoorde van het dertienjarig meisje Hedayat Sheiko dat samen met haar vader -en in hun kielzog de rest van het gezin- het oorlogsgeweld in Syrië ontvluchtte. Bijna was de Egeïsche zee haar laatste levenshalte. De bisschop roept alle christenen op om een beetje van hun tijd vrij te maken om zich te ontfermen om mensen die noodgedwongen hun land moeten verlaten.
Gelukkig konden papa en ik zwemmen. Toen ons bootje zonk zijn verschillende mensen, onder wie enkele kinderen, verdronken
De ontmoeting is hartelijk in een woning van de Tweede Cité in Winterslag. Bisschop Patrick Hoogmartens had de familie Sheikho eerder al eens gesproken toen ze nog aan de Nieuwe Kuilenweg in Genk woonde. Ditmaal moeten ze het huis niet meer delen met andere families en hebben ze een basis om een nieuw leven op te bouwen. De vier kinderen gaan inmiddels naar school en de ouders zoeken een baan. Welk drama er allemaal aan voorafging, is voor veel mensen minder zichtbaar. Het leven van de familie Sheiko liep op rolletjes tot er oorlog uitbrak in hun thuisstad Aleppo in Syrië. “We hebben getracht te leven in de situatie zoals ze was”, zegt Hedayat (13) die het vertaalwerk van haar ouders voor haar rekening neemt. Al kan haar vader een aardig mondje Nederlands. De finesse van hun verhaal zit soms in het vinden van de juiste woorden.
Tentenkamp
“Twee jaar lang zijn we niet naar school kunnen gaan. En het geweld werd erger en erger”, vertelt Hedayat. “Mijn nonkel was gedood en we liepen elke dag een groter risico om het geweld zelf niet te overleven. Aanvankelijk zijn we naar het dorp gegaan waar mijn grootmoeder woont en daarna naar een vluchtelingenkamp in Irak. In één tent moesten we met dertig tot veertig mensen blijven. In ons compartiment waren baby’s die het niet overleefd hebben. Wat later konden we terecht in een klein appartementje in Irak, maar toen de oorlog ook daar naderde, zijn we verder op de vlucht moeten gaan. Naar Turkije. Omdat mijn moeder, mijn broer en twee zussen geen paspoort hadden, konden ze aanvankelijk niet mee verder reizen. Ik ben dan met papa met de boot naar Griekenland vertrokken. Met 45 mensen zaten we in een sloep van zes meter lang.”
Vlak voor de kust van Griekenland sloeg het bootje te pletter tegen een rots. “We zijn onmiddellijk gezonken”, gaat Hedayat verder. “Gelukkig konden papa en ik zwemmen. De mensen die dat niet konden, zijn verdronken, onder wie ook verschillende kinderen. Van daaruit ging onze reis door Europa van start. Naar Macedonië, Servië, Oostenrijk en naar Duitsland. We wilden niet in Duitsland blijven, maar naar België doorreizen. We hadden van familie gehoord dat de procedure daar minder lang was. En we wilden vooral als gezin weer samen zijn.” Vader en dochter werden naar Zutendaal gestuurd waar ze een huis deelden met nog drie families. “Daarna kregen we een plaatsje in een appartement aan de Nieuwe Kuilenweg in Genk”, gaat Hedayat verder.
Getekend door tragiek
“Het is daar dat we bisschop Patrick Martens voor het eerst ontmoet hebben. Sinds drie maanden wonen we in een wijkhuis in Winterslag en hebben we alle nodige papieren om een normaal leven te
Hedayat SHEIKO kunnen opstarten. Iets meer dan een jaar geleden hebben we mama Berivan (33), mijn zusjes Donyazad (14) en Yasmin (6) en mijn broertje Abdulihman (9) eindelijk opnieuw in de armen kunnen sluiten. Nu komt het erop aan dat mijn papa en mama werk vinden. Papa is van opleiding apothekersassistent. Maar hij neemt, net zoals mijn mama, alle werk aan.” Bisschop Hoogmartens was zichtbaar aangedaan door het verhaal van het gezin Sheikho. “Het is op vraag van de paus dat de bisschoppen zich bekommeren om vluchtelingen”, zegt Patrick Hoogmartens. “Dat doen we nu al honderd jaar lang, telkens op de Dag van de Vluchteling. Het is belangrijk dat we op maatschappelijk vlak ook aandacht hebben voor de mens achter de vluchteling. Daarom roepen we christenen op om in hun omgeving contact te zoeken met vluchtelingen en te zorgen dat ze zich hier thuisvoelen. Mensen zoals dit gezin in Genk zijn getekend door tragiek. Menselijke warmte kan een hemelsbreed verschil maken.”