Limburgse lopers als helden onthaald na 426 km afzien
Lommelaar Hans en Genkenaar Pascal finishen als eerste Belgen in loodzware ‘Spine Race’
Lommelaar Hans Coolen (48) en Pascal Poulain (43) uit Genk hebben een stukje nationale geschiedenis geschreven. Als eerste Belgen hebben ze The Spine Race in Groot-Brittannië uitgelopen. Dat is een van ’s werelds zwaarste loopwedstrijden waarbij in zeven dagen tijd maar liefst 426 kilometer gelopen moet worden, of zo’n tien marathons in één week. De Limburgers begonnen met drie aan dit avontuur, maar Bilzenaar Theo Leroy (61) moest onderweg helaas afhaken. Hans Coolen werd dinsdagavond als een held gevierd in zijn straat in het Lommelse Kerkhoven. Zaterdagavond ging hij over de meet na een barre tocht van zeven dagen die hem 426,2 kilometer lang stuurde over Pennine Way, een grillig pad dat loopt van Edale bij Sheffield tot Kirk Yetholm in Zuid-Schotland.
Helft haakt af
“Met 120 lopers waren we de zondag ervoor vertrokken. Uiteindelijk hebben 53 deelnemers het volgehouden tot de finish”, zegt Coolen. “Meer dan helft heeft moeten opgeven door kwetsuren, onderkoeling of slaaptekort. De weersomstandigheden maakten het extra zwaar. Ook wij hebben meer dan ons deel van het stormweer gehad. Er waren ook stukken dat we tot kniehoogte in de sneeuw zaten. Daarom was het soms een kwestie van het lopen af te wisselen met snelwandelen of speedhinking.”
Coolen vond het niet zozeer fysiek een zware beproeving, maar wel op mentaal vlak. “Bij een normale loopwedstrijd kan je toeleven naar de meet, maar in dit geval kwam na 80 kilometer het harde besef dat je nog meer dan 300 kilometer moest. Er kwam maar geen einde aan. Vooral de nachtelijke uren wogen door. We sliepen maximaal 2,5 uur. Eén keer in een kerkje tussen de houten banken. Op de 156 uren dat we in de wedstrijd zaten, hebben we nauwelijks tien uur geslapen. Er waren we momenten dat we bijna slaapwandelden.”
Moeras
Coolen spreekt van een groot voordeel dat ze aanvankelijk met drie vertrokken. “Iedereen heeft wel slechte momenten gehad. En dan is het belangrijk dat de ander je erdoor kan trekken. Het was dan ook heel jammer dat onze kompaan Theo na 260 km de wedstrijd moest verlaten. Hij was de week voor het vertrek al wat grieperig en had niet op volle kracht kunnen vertrekken, terwijl dat voor zo’n uitputtingsslag toch een vereiste is.”
Pascal Poulain (43) uit Genk beaamt: “Ik had het eerlijk gezegd wel wat onderschat. Een paar keer stond ik heel dicht bij opgeven. Na wat eten en rusten vond ik dan toch de kracht. Na de derde dag zaten we heel diep. Letterlijk zelfs, want Hans heeft me één keer uit een moeras moeten trekken. Op een zeker moment zakte ik tot mijn middel weg in de drek en kwam ik klem te zitten met mijn voeten. Met behulp van stokken kon hij mij eruittrekken. Als ik alleen had gelopen, dan had ik misschien uren vastgezeten. Maar als dan de finish in zicht komt, neemt de adrenaline het over. Even vergeet je alle krampen en pijn.”
Nieuwe uitdaging
Hans bezint alvast over een volgende uitdaging. “Ik ga nog niet zeggen welke. Laat me eerst nog wat nagenieten van deze. Dit soort uitdagingen zijn ook een verrijking om met meer zelfvertrouwen hindernissen te nemen in het dagelijkse leven.”
Ook nog mooi is dat Hans met zijn inspanning fondsen inzamelde voor Onafhankelijk Leven, een vzw voor kinderen met een beperking. “Ik heb gelopen voor Stan, het 12-jarige zoontje van een collega en vriend. De jongen heeft een beperking.” Het ingezamelde bedrag wordt volgende week bekendgemaakt tijdens een feestje.