“Rechtstaand naast de zetel”
Dat hun zoontje Rens thuis in Bocholt zou geboren worden, hadden mama Manon Ramakers en papa Tom Reumers eerder al beslist. Maar dat de bevalling uiteindelijk rechtopstaand en zonder vroedvrouw zou zijn, was niet gepland. Tussen de eerste en de laatste wee zaten immers maar 45 spannende minuten. “Bij Seppe, ons eerste zoontje die nu 2,5 is, ben ik in het ziekenhuis bevallen”, zegt Manon. “Maar ik ben van Nederlandse afkomst, en daar zijn thuisbevallingen veel meer ingeburgerd. Mijn man zag dat destijds echter niet zitten. Bij aankomst in het ziekenhuis kreeg ik een paniekaanval. Dat wou ik nooit meer meemaken.”
En dus zou Rens, hun tweede zoontje, thuis ter wereld komen. “We waren, zoals dat hoort, in begeleiding bij een vroedvrouw. Ik was uitgerekend voor vrijdag 6 oktober, maar die dag was er nog niets aan de hand. Ter controle ging ik elke dag naar het ziekenhuis, en op maandag had ik 3,5 centimeter ontsluiting. Maar dat wil uiteindelijk niets zeggen, ik ben zelfs nog gaan wandelen daarna.” In de nacht van dinsdag op woensdag kwam alles in een stroomversnelling. “Om twee uur werd ik wakker van de pijn. Ik herkende het echter niet van bij mijn vorige bevalling. Ik heb de vroedvrouw gebeld, en omdat zij hoorde dat ik de weeën aan het wegpuffen was, is ze meteen gekomen.”
Die hulp kwam te laat. “Ik stond naast de zetel, en kon niets meer. Mijn man zei nog dat ik moest gaan liggen, maar dat ging niet meer. Na één perswee zag mijn man het hoofdje al, na drie weeën had ik hem in mijn armen. De vroedvrouw was uiteindelijk twee minuten te laat. Ze heeft me nog wel goed geholpen met de nazorg.”
En Rens, die stelt het goed. “Hij is nu dus drie maanden oud, en het gaat prima”, besluit Manon.