Uw te zware zak blijft voortaan staan
Onze reporter achter de vuilniskar
SINT-TRUIDEN/HASSELT - Zeg niet dat we u niet gewaarschuwd hebben. Vanaf maandag zullen de ophalers van Limburg.net er strikter op toezien dat u uw afval correct buitenzet. De eerste twee weken geven ze nog respijt met een sensibiliserend briefje in de bus, vanaf dan blijft uw foutieve bak of zak onverbiddelijk staan. Wij trokken een oranje jas en broek aan en gooiden mee loodzware en toegeplakte afvalzakken in de vrachtwagen. “Aan sommige huizen weten we zelfs op voorhand dat de zakken weer te zwaar zullen zijn.”
Klokslag 6 uur. Op dat voor journalisten ontiegelijk vroege uur melden we ons aan voor de dienst in Houthalen-Helchteren. Nadat dispatcher Martin ons voorzien heeft van de kenmerkende fluoriserende jas en broek, trekken we samen met Dave, Daniël en Fabrice naar Sint-Truiden. Tenminste, na een tussenstop bij een tankstation voor wat broodjes en energiedrank. Het zal nodig blijken. Op de agenda staan immers huisvuilzakken, en daar komen de ophalers volgens Limburg.net de meeste overtredingen tegen.
Ik neem plaats naast Dave achteraan op de vrachtwagen. Voor even toch, want al snel is het af en weer op om in lichte looppas de zakken op te halen en in de laadbak te gooien. “Sporten moeten we na de uren niet meer doen”, lacht Dave. “Ik heb jaren in een fabriek gewerkt, maar dit is toch leuker. Ik ben buiten, kom onder de mensen en blijf in beweging. Het weer zit wel eens tegen, maar dat nemen we erbij. Het zal bij elke job wel iets zijn zeker? Ik zou het niet meer kunnen, altijd in een fabriekshal werken. En we verdienen niet slecht. Ik heb pas een vast contract en heb nu toch al zo’n 1.600 euro netto per maand.”
Blessures
Zak na zak zwieren we de laadbak in. Bij een gescheurde zak vliegen de voorverpakte koekjes op de stoep. Maar een kapotte zak is niet eens de grootste ergernis van de ophalers. Het gewicht daarentegen. “Een grote zak mag maximaal tien kilo wegen, een kleine vijf. Maar zo komen we er maar weinig tegen. Sommige zakken wegen wel twintig kilo”, zegt Dave. Desondanks neemt hij de zakken met vier of vijf tegelijk. “Dat doe ik niet meer”, zegt Fabrice. “Een collega van ons is pas nog drie weken thuis geweest met een blessure aan zijn elleboog. Dat komt gewoon door de te zware zakken. Ik begrijp de mensen wel hoor. Kattenbakvulling bijvoorbeeld, dat weegt snel veel. En het kost allemaal geld. Maar toch...” Halfweg wijst Dave ons al van ver een huis aan. “Die zakken ginds moet jij maar nemen”, lacht hij. Ze blijken stuk voor stuk loodzwaar te zijn. “Altijd hetzelfde probleem hier. Na een tijdje weet je bij elke ronde op voorhand waar de overtreders zitten.” Maar dat is niet het enige probleem. Sommige eivolle zakken zijn ook nog eens dichtgeplakt met tape. Daardoor is er geen enkele handgreep meer voor de ophaler. “Dan moeten we de zakken opzij vastnemen. Niet alleen onhandig, maar ook gevaarlijk. Zo riskeren we ons te snijden aan scherpe voorwerpen in de zak.”
Verstoppen
Het siert mijn kersverse collega’s dat het hun enthousiasme niet tempert. Ondertussen blijft het tijdens het praten opletten dat we geen zak over het hoofd zien. “De meesten zetten hun zak wel goed in het zicht, maar sommige mensen lijken ze wel met opzet te verstoppen”, zegt Dave. “Dan staan de zakken in een haag, of achter een hek. Zeker nu het in de winter nog lang donker is ’s ochtends, zijn ze heel moeilijk te zien. En dan schrikken die mensen ervan dat
Vanaf maandag gaan we nog twee weken briefjes in de bus steken. Daarna laten we de foute zakken of bakken staan
Dave
Een collega van ons is pas nog drie weken thuis geweest met een blessure aan zijn elleboog.
Dat komt gewoon door die te zware zakken
Fabrice
we hun afval niet hebben meegenomen. Maar als zij dat dan melden, moeten wij achteraf wel terugkomen.”
Terwijl de zon stilaan opkomt, neemt ook het verkeer in de Truiense wijk toe. Regelmatig steken de bestuurders vriendelijk hun hand op naar de ophalers. “Het respect van het merendeel van de mensen is inderdaad groot”, zegt Dave. “In de zomer zijn er zelfs mensen die buitenkomen met drank. Ze zijn dat helemaal niet verplicht, maar het is wel leuk. Helaas is dat niet altijd zo. We krijgen soms wel wat dingen naar ons hoofd geslingerd, maar we zijn aan het werk en dus moeten we daarboven staan. Of sommige bestuurders rijden zo kort achter ons, dat we bijna geen plaats meer hebben om af te stappen. Heel vervelend.”
Nico
De boodschap van de campagne van Limburg.net is dan ook duidelijk: ‘Denk aan de rug van Nico’, een (fictieve) afvalophaler. En dat begint eenvoudig: door uw afval correct buiten te zetten. “Vanaf maandag gaan we eerst nog twee weken sensibiliseren, door briefjes in de bussen te steken”, zegt Dave. “Daarna laten we de foute zakken of bakken staan. Het is niet te doen om alles te wegen, maar er ligt wel een weegschaal in onze vrachtwagen.”
Tijd voor een position switch. We ruilen onze stek achterop de vrachtwagen in voor een warme plek vooraan, naast de chauffeur. Maar ook die moet voortdurend aandachtig blijven. “Schoolkinderen, andere auto’s, de opladers,… het is hier altijd opletten”, zegt Fabrice, de man aan het stuur. Via een cameraatje ziet hij wanneer zijn collega’s weer op de vrachtwagen hebben postgevat. “Het mag hier dan wel lekker warm zijn, het liefst ga ik toch zelf de zakken halen.” Halverwege de ronde nemen we afscheid van onze drie collega’s. Terwijl wij naar de redactie rijden, wacht hen nog een lange dag. “Tijdens deze ronde moeten we terug naar Houthalen om te lossen. Daar staan we soms een uur aan te schuiven. En veel hangt natuurlijk af van de manier waarop de zakken gebonden zijn. Ik verwacht toch dat we niet voor 16 uur gedaan zullen hebben.”
Nico mag dan wel een fictieve ophaler zijn, maar Dave, Daniël, Fabrice en nog zovele anderen zijn dat niet. Denk dus vanaf maandag ook aan hen. Aan hun tijd, maar vooral aan hun gewrichten.