De kalkoen

Stel: uw werkgever vraagt u een advies te schrijven over zijn voornemen om u te ontslaan. Wat is uw antwoord? Juist! Exact hetzelfde doen de Vlaamse meerderheidspartijen met hun aanpassing van het decreet Complexe Projecten, waarover de Raad van State vrijdag een negatief advies gaf. Ze kopiëren schaamteloos de trialand-error-methode waarmee hun federale collega’s de effectentaks installeerden. Godgeklaagd is het dat onze politici blijven volharden in het schrijven van slechte wetten en decreten. Dat ze weten dat hun je-m’en-foutisme zal leiden tot opknoping van die tekst aan de boom der onwettigheid, maakt het allemaal erg cynisch. Al even godgeklaagd is het dat deze krant al 47 jaar lang de Limburgse kanker die Noord-Zuid heet, moet aanklagen. De laatste grote ingreep dateert van mei 2017, toen de Raad van State de plannen voor de aanleg van de omleidingsweg in Houthalen-Helchteren vernietigde. Brainstorming bij de Vlaamse meerderheidspartijen N-VA, CD&V en Open Vld leidden snel tot een oplossing, namelijk een aanpassing van het decreet Complexe Projecten. Door het Vlaams Parlement finaal groen licht te laten geven over het voorkeur- en finale projectbesluit, wordt de Raad van State buitenspel gezet. Tegenstanders zouden zich dan enkel tot het Grondwettelijk Hof kunnen richten. Dat de Raad van State niet applaudisseert, was te verwachten. Aan een kalkoen vraag je toch ook niet wat hij van Kerstmis vindt. Het makkelijkste is nu om die wereldvreemde rechters van de Raad van State onder vuur te nemen. Al 70 jaar lang geeft dit bestuurlijke rechtscollege advies over geplande wetten, besluiten en vergunningen. Als die in strijd zijn met de rechtsgang gaat het over tot vernietiging. Als politici nu problemen hebben met dit negatieve advies, zegt dit meer over de kwaliteit van hun wetgevende werk dan over die rechters. In de plaats zouden ze beter hun huiswerk overdoen, iets grondiger als het kan. Ofwel volgen ze het oorspronkelijke decreet Complexe Projecten uit 2014, ofwel verfijnen ze hun aanpassingen daarop, bijvoorbeeld door er criteria in op te nemen waardoor de Raad van State slechts in uitzonderlijke gevallen buitenspel wordt gezet. De derde optie is een oplossing te zoeken waarin alle betrokken zich kunnen vinden: politiek Limburg, milieubewegingen en actiegroepen, werkgevers en vakbonden, de inwoners van Houthalen-Helchteren én de Vlaamse regering die dit alles moet betalen. In Antwerpen zijn ze daar een jaar geleden met Oosterweel ook in geslaagd. De eerlijkheid gebiedt wel dat zo’n akkoord makkelijker is als de kostprijs ondergeschikt is. Als de Vlaamse regering dit principe ook in Limburg had toegepast, was Houthalen-Helchteren vandaag al tien jaar ondertunneld. Is dat niet wat we nu (bijna) allemaal willen?

Dat de Raad van State niet applaudisseert voor wetgevend werk waarin ze buitenspel wordt gezet, was te verwachten. Aan een kalkoen vraag je toch ook niet wat hij van Kerstmis vindt