“Als hij klaagt over zijn voetbal, zeg ik: ik heb vandaag iemand verloren”

“Mijn job als arts is ontzettend belangrijk voor mij. Ik kan niet gelukkig zijn door thuis niets te zitten doen. Of alleen maar strijken, wassen, plassen… Al heb ik intussen besloten dat ik Ruud overal volg. Nou ja, ik zou natuurlijk niet graag hebben dat hij in China zou gaan voetballen. Hij liet ook al eens Lokomotiv Moskou staan voor mij. We hebben het er laatst nog over gehad. Ik zei: Wat wil je nou eigenlijk? Nog een stap zetten of hier blijven? Hij zei: Hier blijven, voor jullie. Waarop ik zei dat hij voor zijn carrière moet kiezen. Engeland zou ik wel zien zitten, denk ik. Maar dan zoek ik daar wel meteen werk als dokter, natuurlijk. Dan word ik toch gewoon een Engelse dokter? “

Werkdagen van twaalf uur

“Mijn studies stonden van meet af aan op de eerste plaats. Dokter worden zit ook in de familie: mijn grootvader was huisarts, mijn vader is psychiater... Ik werd uitgeloot voor de universiteit en ik vond dat ik de plicht had om er alles aan te doen om dokter te worden. Ruud wilde al op zijn negentiende aan kinderen beginnen. Ja, dàààg! Ik wilde eigenlijk altijd plastisch chirurg worden, maar die studies duren nog langer en dat was nooit goed gekomen. Maar ik wilde dit beroep altijd zó graag uitoefenen. In het ziekenhuis kom ik in een andere omgeving terecht, waar ik een beetje kan nadenken. En vooral: waar ik mensen kan helpen en soms hun leven kan redden. Daar gaat het om.”

“Ik werk nu drie dagen per week op de spoeddienst van Maria Middelares in Gent. Maar wel dagen van twaalf uur. Ik kan het niet loslaten. Ik vind het heerlijk en ben helemaal gelukkig als ik daar rondloop. En het is ook een tegengewicht voor het leven dat Ruud leidt. Hij wil ook altijd alles horen van mijn werk als dokter. En als hij dan klaagt over zijn voetbal, zeg ik: Ik heb vandaag wel iemand verloren. Dan aanvaardt hij dat wel.”

“Maar iemand uit je omgeving verliezen of iemand in het ziekenhuis verliezen: dat is anders. Je hebt geen band met die mensen, hé. Ik kan alleen maar zo goed mogelijk mijn werk proberen te doen, alle opties overlopen en proberen niet te falen. Als de patiënt dan overlijdt, vind ik dat heel erg voor de familie, maar dan kan ik dat wel loslaten. Ik word er niet emotioneel van.”