Salah Abdeslam en de Noord-Zuid
Sommige internationale journalisten voelen het nog steeds aan hun kaak; zo ver viel hun mond open toen ze Sven Mary, advocaat van Salah Abdeslam, hoorden pleiten dat zijn cliënt vrijuit moest gaan omwille van een pietluttigheid in de taalwetgeving. Een Belgenmop, werd in verschillende talen gemompeld.
Zo kennen we er nog. In Limburg slaagt men er al bijna een halve eeuw – 47 jaar om precies te zijn – niet in om een snelweg van noord naar zuid aan te leggen. Het verband tussen Abdeslam en de Noord-Zuidverbinding lijkt vergezocht. Maar de overeenkomst is groter dan u denkt. Dat we met de laatste beslissing van de Raad van State terug aan af zijn met de Noord-Zuid heeft dezelfde oorzaak als het procedureargument in het proces-Abdeslam: knullig en slordig wetgevend werk. Weet u van welke beroepsgroep er in onze parlementen het meest rondlopen? Advocaten en juristen! Onze parlementen zijn ervan vergeven. U zou dan denken dat er hierdoor in ons land ontzettend goede wetten gemaakt worden. Maar niets is minder waar. Het probleem is net dat parlementsleden met een juridische vorming
Onze parlementen zijn vergeven van de advocaten. U zou dan denken dat er in ons land ontzettend goede wetten gemaakt worden. Maar niets is minder waar
denken dat zij het best geplaatst zijn om wetten te schrijven. Stel dat andere beroepsgroepen ook zo zouden denken. Dat bruggen en viaducten door parlementsleden ontworpen worden die toevallig voor architect of ingenieur gestudeerd hebben. Ik zou er met een bang hart over rijden. Want bruggen en viaducten bouwen is specialistenwerk, dat we moeten overlaten aan mensen die daar dagdagelijks mee bezig zijn en die op een brede ervaring kunnen steunen. Wetten moeten door specialisten ontworpen worden. Politici moeten de principes bepalen en beslissingen nemen. Zoals het principe dat enkel procedurefouten die een aangetoonde inbreuk op de rechtszekerheid betekenen, een rol mogen spelen in een proces.
Ook de manier waarop men de Noord-Zuid probeert vlot te krijgen door reparatiewetten allerhande, is broddelwerk. Ik stel trouwens vast dat het debat over wat de beste optie voor die verbinding is voluit blijft doorgaan, terwijl men zogezegd wetten aan het maken is om de verbinding te realiseren. Als de overheid de beste specialisten inhuurt voor haar bouwwerken, computers of gezondheidszorg, moet ze dat ook doen voor het ontwerpen van wetten. De beste juristen van ons land zijn vandaag niet bezig met het opstellen van wetten, maar met het helpen van de personen die de wetten willen omzeilen of ze overtreden hebben. Het is het prerogatief van de politiek om het initiatief te starten, het resultaat te evalueren en finaal goed of af te keuren. Maar we hebben geen behoefte aan doe-hetzelvers die denken dat een wet maken hetzelfde is als een IKEA-kast in mekaar draaien.