“Er is nog altijd een taboe, zeker in de sport”

OLYMPISCHE WINTERSPELEN KUNSTSCHAATSER JORIK HENDRICKX OUT ZICH ALS HOLEBI

“Ja, ik ben out én proud.” De olympische kunstschaatser Jorik Hendrickx (25) is holebi en de wereld mag het weten. Hij is niet de eerste Belgische topatleet die zich out, maar het blijft zeldzaam. “In de ideale wereld moet ik mij niet outen. Helaas wordt er nog altijd gediscrimineerd op basis van huidskleur, geslacht en seksuele geaardheid.” Een monoloog. “Veel mensen vragen: wanneer wist je het? Ik kan daar geen datum op plakken. Op mijn twintigste heb ik wel aan mijn moeder verteld dat ik worstelde met mijn seksuele geaardheid. Dat ik liever zogezegd normaal wilde zijn en de makkelijke weg wilde, maar dacht dat ik op mannen viel. Mijn mama had dat wel al door. Ik was opgelucht dat ik dat onderwerp heb aangekaart. Tegen mijn papa heb ik het nooit officieel gezegd. Gaandeweg realiseerde hij zich dat wel. Voor hem lag dat iets moeilijker. Nu zijn mijn ouders trots op wat ik heb gepresteerd en op wie ik ben.” “Het heeft wel even geduurd voor ze het honderd… (corrigeert zich) - tja, wanneer is het honderd procent? - oké vonden. Ik besef dat zoiets tijd nodig heeft. Na dat eerste gesprek heb ik dat onderwerp niet meer opgerakeld. Ik heb het gemeden, tot ik mezelf comfortabel voelde om daar open over te spreken. Daar heb ik vijf, zes jaar over gedaan. Pas sinds een jaar heb ik geen gêne om te zeggen wie ik ben. Toen was ik 25. Vrij laat.” “Waarom zo laat? Als jongen denk je: Oei, val ik nu op vrouwen of op mannen? Eerst is er de ontkenning. Je probeert dat gevoel - Ben ik wel homo, ben ik geen homo? nog harder te onderdrukken. Daarna moet je een hele weg afleggen. Dat heeft bij mij langer geduurd omdat ik van kindsbeen af focuste op mijn sport en minder op relaties. Ik had weinig sociaal contact, ging niet op stap, niet naar de cinema. Alleen de sport telde.”

Depressie

“Mijn seksualiteit heeft mij op een bepaald ogenblik belemmerd in mijn sport. Ik worstelde met die zelfaanvaarding. Niet dat ik in een depressie zat, maar ik voelde me wel slecht en down, waardoor ik minder trainde. Als je je niet comfortabel voelt, raak je nog meer geisoleerd. Daarom is het zo belangrijk om erover te kunnen spreken. Gelukkig was die periode afgesloten vóór de vorige Olympische Spelen.”

“Die zelfaanvaarding mag je niet onderschatten. Op die Spelen van Sochi 2014 voelde ik mij nog niet klaar om daar open en zelfverzekerd over te vertellen. Ik las toen wel: holebi-atleten moeten op de barricades staan in Rusland, ze moeten de regenboogvlag bovenhalen. Mensen die dat zeggen, snappen niet dat de Spelen over sport gaan en niet over politiek engagement.”

“Met dit verhaal hoop ik andere mensen en atleten te inspireren. Dat je jezelf kunt zijn, ook al vraagt het tijd. Bij mij

Veertien holebi’s zijn officieel out hier in PyeongChang. Dat cijfer klopt niet. Natuurlijk zijn het er veel meer

Jorik HENDRICKX

hielpen verhalen van beroemdheden en vrienden om mezelf te accepteren. Misschien kan ik eenzelfde rolmodel zijn, voor zover ik dat ben. Want er is nog altijd een taboe, zeker in de sport.”

Amper 14 collega’s

“Veertien holebi’s zijn officieel out hier in PyeongChang. Dat cijfer klopt niet. Natuurlijk zijn er veel meer atleten out and proud. Er zijn er veel die het niet wegsteken. In Team Belgium zijn we bijvoorbeeld met drie, Sophie (Vercruyssen, de bobsleeremster, nvdr.), Kim (Meylemans, de skeletoni, nvdr.) en ik. We hebben daar geen gêne over. Op de openingsceremonie lachten we: ‘Misschien moeten we een rainbow picture maken?’ Maar het is niet omdat je geen statement maakt, zoals ik, dat je er niet trots op bent. Of dat je je schaamt, of er bang voor bent.” “Maar wat voor de atleten hier telt, is hun sportieve prestatie. Hun seksuele geaardheid is niet relevant. Daarom komen veel holebiatleten pas ná hun carrière uit de kast, omdat ze eerst alles op hun sport willen zetten. Ik wil ook niet worden geassocieerd met mijn geaardheid, maar met mijn sportieve prestaties. Daarom sta ik op de Spelen. Daarom vind ik het weinig relevant om over mijn vriend te praten. Ik heb een vriend, ja. De relatie is nog heel pril.”

“Misschien zullen mensen in België kunstschaatsen nu nog meer associëren met een gay sport. Dat stereotiepe beeld: een sport voor homo’s. Toegegeven, dat speelde vroeger mee om niet uit de kast te komen. Ja, er zijn meer homo’s in het kunstschaatsen dan in het snowboarden. Maar dat ze maar eens nadoen wat ik doe op het ijs. Uiteraard speelt het artistieke mee. Maar ik kan je verzekeren dat niet alle kunstschaatsers homo’s zijn. Ik vind het jammer dat Kevin Van der Perren daarmee gepest is en zelfs iemand in de wc heeft geduwd omdat hij daarmee werd gepest. Terwijl hij geen holebi is.” “Natuurlijk ben ik gepest en uitgelachen. Maar niet zo erg dat ik zat te wenen in een hoekje of er agressief van werd. Ik was daartegen opgewassen. Ook nu ben ik totaal niet bang voor reacties. Mensen die mij kennen, zullen niet schrikken. Mensen die mij daar wel op afrekenen, ben ik liever kwijt dan rijk. Omdat ik zo veel tijd heb genomen voor mezelf, ben ik sterker, zelfverzekerder. Dit statement zal ook geen invloed hebben op mijn prestaties. Ik ben out en proud,

maar ik zal niet hoger springen of vleugels krijgen.”

“In een ideale wereld zou hier niet over moeten worden gesproken. Helaas wordt er nog altijd gediscrimineerd en stereotiep gedacht over huidskleur, geslacht en seksuele geaardheid. Jammer dat er nog een verhaal moet worden geschreven over een atleet die uit de kast komt. Als er dan toch een taboe is, vind ik het belangrijk om dit als atleet bespreekbaarder te maken. Dat iemand nu denkt: Oké, voor hem heeft dit ook lang geduurd en hij voelt zich er nu goed bij om op een heel belangrijk moment van zijn carrière daar open en eerlijk over te zijn. Al hoop ik dat er ook aan mij wordt gedacht om mijn sportieve resultaten.”