Wij Afrikanen
Ze vonden hem in 1903 in een grot in Somerset, Engeland. Hij was al meer dan 10.000 jaar dood, millennialang verborgen in de grot die hem nu weer tot leven bracht. Niet als een van de goed geconserveerde, eeuwenoude moeraslijken uit de gedichten van Seamus Heaney, maar als skelet met een uitzonderlijk goed bewaard DNA. Dankzij de koude geborgenheid van de stenen baarmoeder die hem voor de toekomst had bewaard. En met hem, zo bleek afgelopen week, ook een verbijsterend geheim.
Uit DNA-onderzoek van deze Cheddar Man, concludeerden genetici dat hij blauwe ogen had en een donkere huid. De mensen die toen via het Midden-Oosten het ijsvrije deel van Europa hadden bereikt, waren donkerhuidig en hun ogen parelden blauw of groen. De oudste moderne Europeanen, met andere woorden, hadden niks wit, blank of rozig. Het waren zwarte of donkerbruine jagersvoedselverzamelaars. “Hij is een van de onzen”, kopte een column in de krant The Guardian.
Slechts 300 generaties scheiden ons van deze jager. Zo snel verandert de kleur van een huid. Niet door de kou, maar omdat het dieet van de eerste landbouwers, duizenden jaren later, zo arm aan vitamine was dat Moeder Natuur hun vitamine D-aanmaak opkrikte met een lichtere huid. Het verrassende geheim van de Cheddar Man is een vingerwijzing, en een herinnering aan dat wat wij, witte mensen, echt zijn. We zijn bruin, zwart, beige, wit, rodig, gelig, net zoals alle andere menselijke dieren op onze planeet die ons voorafgingen en ons zullen volgen.
De Cheddar Man is de perfecte mix van wat de mens is. Heden ten dage zou hij een paragon van schoonheid zijn, een blauwogige Afrikaan, een genetische parel die de massa’s zou fascineren. Zeldzaam, knap, uniek. Eigenschappen die diep in het genetische potentieel van ons allemaal sluimeren, en die wachten op het juiste moment om de grot te verlaten.
Het geheim van de Cheddar man is in wezen een vaak ingetrapte deur. Onze menselijke roots zijn vastgeklonken in zwart-Afrika. Dat ontkennen, dat negeren is onszelf en onze gezamenlijke weg naar een betere toekomt op de helling zetten.
Mister Cheddars blauwe ogen vertellen nog een ander verhaal. Blauw verspreidde zich in die periode razendsnel als een gevolg van de vele migraties over het Europese continent. Migreren over enorme afstanden was toen gewone koek. Mix ‘n mingle, diversiteit was de norm van de dag. Pas na de introductie van de landbouw gingen we steeds meer op een lap grond zitten, begonnen we te vechten om dat lapje, en nam de diversiteit af. En namen de ziektes toe. De rest is geschiedenis.