“Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk”
Uit India geadopteerde Hasseltse (35) zoekt al jaren naar biologische mama
“Ik weet dat mijn mama mij op vijf maanden oud in een weeshuis in India heeft afgezet. Ik ken haar naam, heb haar dorp bezocht, maar ik heb ze tot vandaag niet gevonden.” De Hasseltse Purnima Lodewyckx (35), die uit India geadopteerd werd door een koppel uit Ham, zoekt al jaren vruchteloos naar haar biologische moeder. Afgelopen weekend was ze aanwezig op een bijeenkomst in Laakdal, samen met een 25-tal andere uit India geadopteerden die op zoek zijn naar hun roots. “Buitenstaanders begrijpen niet dat wij iemand kunnen missen die we niet kennen”, zegt Purnima. “Maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn mama denk.” Rond haar rechterpols bengelen vijf typisch Indische armbandjes. Op haar voorhoofd draagt ze regelmatig een bindi, de voor Hindoes typische rode stip. “Ik doe dat om dichter bij mijn mama te zijn”, zegt de Hasseltse Purnima Lodewyckx (35). Purnima was een baby van 12 maanden toen ze uit India geadopteerd werd door een koppel uit Ham. Ze bouwde haar leven op in ons land - ze studeerde en geeft nu Nederlands aan de kunsthumaniora in Hasselt, maar toch bleef ze al die jaren in haar achterhoofd worstelen met haar onbekende roots. “Als ik tijdens een oudercontact een moeder en haar dochter voor mij heb zitten, denk ik: hoe zou mijn mama eruitzien? Zou ik op haar lijken? Ik heb zoveel vragen voor haar, maar ik kan ze niet stellen.”
Lalita
In 2009 startte Purnima een zoektocht naar haar biologische mama en reisde ze helemaal alleen naar India. “Van mijn adoptieouders wist ik dat mijn mama mij op vijf maanden oud heeft afgezet in een weeshuis in de Indiase stad Amravatti. Ik ben naar het weeshuis getrokken, maar daar zeiden de zusters dat ze geen informatie over mijn mama hadden. Na meer dan een week aandringen, hebben ze mij dan toch haar naam gegeven: Lalita. En het dorp waar ze woonde: Akola. In het dossier stond ook dat ik een ‘onwettig kind’ ben, wellicht buitenechtelijk. Ik moest de zusters beloven dat ik mijn mama nooit zou gaan opzoeken, omdat ze gevaar zou lopen als aan het licht kwam dat ze een buitenechtelijk kind heeft. Maar uiteindelijk hebben de zusters dan toch beslist om samen met mij naar haar dorp te gaan. Na lang zoeken hebben we in het dorp ook een vrouw gevonden met de naam Lalita, maar toen we haar wilden spreken, begonnen de mensen in het dorp nieuwsgierig te worden en zijn we moeten vertrekken.”
Gemis
Door haar reis kon Purnima haar adoptie beter plaatsen. “Ik was al die jaren kwaad geweest op mama omdat ik maar niet kon begrijpen dat ze mij zomaar had afgestaan. Maar in India zag ik hoe moeilijk het daar is voor moeders om een kind op te voeden. Sindsdien heb ik haar diep in mijn hart gesloten.” In 2012 reisde Purnima een tweede keer naar India. “Omdat ik bleef worstelen met het gemis van mijn mama, ben ik opnieuw naar India getrokken om daar afscheid van haar te nemen.” Toch bleef Purnima ook de jaren nadien de drang voelen om haar mama te ontmoeten. “Maar tegelijk groeide het besef dat ik haar wellicht nooit zal kunnen leren kennen. Dat doet pijn, maar ik heb het stilaan een plaats leren geven.” Purnima heeft het er wel moeilijk mee dat er van de buitenwereld zo weinig begrip is voor geadopteerden die hun roots niet kennen. “Buitenstaanders begrijpen niet dat wij iemand kunnen missen die we niet kennen. Wij moeten gelukkig zijn, omdat wij als kind gered zijn. Pas op, ik heb een gelukkige jeugd gehad, maar het gemis van mijn mama kan ik niet wegsteken. Nooit. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk.”
Buitenstaanders begrijpen niet dat wij iemand kunnen missen die we niet kennen
Purnima Lodewyckx