Jeanne d’Arc
Anderlecht en Club Brugge strompelen naar de eindmeet in de reguliere competitie. Maar dat is momenteel ook het enige raakpunt tussen beide topclubs. In Jan Breydel hoeven ze zich geen zorgen te maken. Ja, de punten worden wat moeizamer bij elkaar gesprokkeld. Maar de vraag is nog altijd niet óf Club de titel pakt, wel wannéér dat zal zijn. Het voetbal blijft oerdegelijk, Hans Vanaken is op weg naar de volgende gouden schoen.
In het Astridpark is het een heel ander verhaal. De kwestie is stilaan acuut: waar ligt de bodem? Duidelijk niet in Oostende vorige week, want in Sint-Truiden zakte paars-wit nog dieper weg, tot een beschamend niveau. Ook de verdienste van de Kanaries, zeker. Jonas De Roeck heeft weer de luxe van een behoorlijk goed gestoffeerde bank en dat lijkt effect te sorteren, PO1 blijft speelbaar. Maar het waren natuurlijk vooral de bezoekers die faalden. “Het is aangenaam om Club-supporter te zijn, weeral kunnen lachen met Anderlecht” en “Constant draait zich om in zijn graf”. Het zijn maar enkele van de massaal vele tweets.
Het is intussen zonneklaar dat Anderlecht een sportieve en financiële krater is. Dat krijg je als je je ziel verkoopt aan één gehaaide makelaar en als je middelmatige spelers vorstelijk betaalt. Het zal voor vrolijke Frans Marc Coucke een gigantische taak worden om de Brusselse club weer de grandeur te geven die ze ooit had. De vraag is zelfs gerechtvaardigd of hij zijn hand niet heeft overspeeld. Of de obscure constructies die hij in Oostende heeft opgezet, groen licht krijgen van de licentiecommissie. Stel je maar even voor dat de overname van Anderlecht wordt teruggefloten. Coucke zou niet de eerste golden boy zijn die zich verbrandt aan het voetbal. Intussen laat Hein Vanhaezebrouck geen enkele kans onbenut om zijn situatie als onwerkbaar te bestempelen. Van veel leiderschap getuigt zijn optreden niet. Je krijgt stilaan de indruk dat hij aanstuurt op zijn C4. Pieter Gerkens is in Brussel nog de enige die als een soort Jeanne d’Arc zijn club verdedigt. Hij verdient de Oscar voor moed en zelfopoffering. Afsluiten doen we in Genk. Elders in deze krant wordt Philippe Clement bewierookt. Terecht. Maar wij gooien een bloemetje naar Danny Vukovic. Zonder hem was Racing alsnog met lege handen naar huis teruggekeerd. De Australiër is een survivor. Een speler van het kaliber dat ze in Luik in overvloed hebben. De Rouches zijn de voorbije week tweemaal uit de doden opgestaan. Gewoon omdat Sa Pinto zijn winnaarsmentaliteit in de groep geslepen heeft. Clement is daar ook mee bezig. Het zal nodig zijn. Het worden nog drie matchen op leven en dood.
Standard is al twee keer uit de doden opgestaan. Genk zal ook zulke overlevers nodig hebben om play-off 1 te halen. Het worden nog drie matchen op leven en dood.