Soiree met soeurs
ROCK RALLY HAMONT
De voorrondes van de Rock Rally zitten erop. Vrijdag was Hamont nog als voorlaatste aan de beurt, een soiree in De Posthoorn met véél rockgitaren, jonge rappers en zusjes helemaal uit Namen.
“Even geduld aub”: daarmee begon het allemaal. Het trio Future Messiah uit Leopoldsburg speelde vroeger stonerrock maar schakelde over naar elektropop. Ze waren zenuwachtig, en dan wilde ook nog de laptop niet mee. Soit, het ding startte dan toch maar met wat volgde konden ze ons zieltje niet bekeren: te flauw, maar vooral een gebrek aan climax.
Nog meer devotie met Stone Religion, sympathieke rockers uit Maasmechelen met een voorliefde voor de sound van de seventies. Alleen hing die sound jammer genoeg als los zand aan elkaar. Ze zitten nog in de fase van ‘vrienden in het repetitiekot’. Da’s fijn, maar er is dus nog werk aan de winkel.
Kus allemaal m’n ...
Meer punch bij de jonge gastjes van Sustain: een combi van grungy rock met wat punk. Veel enthousiasme, niet onaardige tempowisselingen, een paar rake riffs maar nog geen volwaardige set. Vooral het wisselvallige laatste nummer deed hen de das om. Breakfast At Midnight was een duo met een ongelofelijke stevige (hard)rocksound, superstrak geserveerd à la Prong én met een overtuigende kus-allemaal-mijn-kloten-uitstraling. Meegeknikt en gelachen. Zien we graag terug.
Beats uit Babel
Bon. Hiphop in Hamont. ShamsBedja, amper 17, had drie compleet verschillende muzikale tracks bij: het eerste wat mysterieus oosters getint, het tweede steunde op een pijler van rock, het derde was meer straight hiphop. Minder: zijn Engels. De positieve boodschap is oké, maar opletten voor de preekstoel. Nog jonge hiphop: Jojo Lecharo. Héél snelle flow, en bij het tweede nummer vroeg hij aan het publiek om goed op de tekst te letten. Alleen waren zijn raps onverstaanbaar. Een vreemde mix uit Babel op een bedje van te weinig in onze ballen stampende beats en bassen. Sir Bear dan, oftewel ‘Eenzaat zkt. Band’ en vindt die amper vier dagen voor de Rock Rally preselectie. Het resultaat: ietwat prettig gestoorde indie en bij momenten charmant en bij momenten irriterende rommelige pop die aan het einde wat naar Blurdisco neigde. Twijfelgeval.
Rivals Of Madtown zijn boys from da hood, een viertal uit Pelt met snedige rocknummers met af en toe een funky Stone Roses-toets. Goeie zanger. Drie jaar bezig, en dat merk je. Het enige wat de zeikerd in ons weer moest opmerken is dat het iets te vaak deed denken aan Arctic Monkeys. Nog wat meer hun eigen ding zoeken maar wel degelijk een pak potentieel.
Drie zusjes
Afsluiten doen we met the ladies, the ladies. True Rose is een singersongwriter. Een stem als een klok, maar alle clichés die bij de term ‘singer-songwriter’ in u kunnen opborrelen kwamen in Hamont ook effectief opgeborreld. Jonge meisjes met hartzeer of fans van The Voice kunnen er zeker en vast een troostende stem in vinden, maar zetelen die in de jury? En - ocharme - drie zusjes en een vriendin die helemaal vanuit Namen moesten afsluiten in het verre Hamont. Fake Empire bracht pop met een rootsy en folky americanatoets. Waren het drie broers geweest hadden ze houthakkershemden gedragen. Sympha, maar je hoorde overduidelijk dat het nog te pril was. In de strot van de frontmadame hoorden we wel het meeste soul van de hele avond. Blijven gaan, en à la prochaine.