Rode patsers
De gesubsidieerde vzw’s in Brussel moeten transparant werken, twaalf bestuurders van de Brusselse daklozenopvang Samusocial moeten samen 346.000 euro aan zitpenningen terugstorten voor vergaderingen die nooit hebben plaatsgevonden. De grootste hap moet komen van voormalig Brusselse PS-burgemeester Yvan Mayeur (112.000 euro) en OCMW-voorzitster Pascale Paraïta (113.000 euro). Het zijn slechts twee van de dertig aanbevelingen uit het rapport van de parlementaire onderzoekscommissie in het Brusselse Parlement. Die fileerde de schandalen die in juni vorig jaar aan het licht kwamen. Door een gebrek aan transparantie, controle en ethisch besef konden Brusselse mandatarissen zichzelf en hun vrienden via (semi-)publieke vzw’s verrijken.
Het rapport bewijst opnieuw dat de politieke kaste in Brussel smeriger is dan alle tunnels en riolen samen. Samusocial was amper losgebarsten of een vervolgaflevering was al in de maak: ook bij de vzw De Brusselse Keukens zouden bestuurders vergoedingen tot 19.500 euro per jaar hebben gekregen zonder dat duidelijk was wat ze daar precies voor deden. Deze week raakte dan weer bekend dat een directeur bij de informatica-vzw Gial als consultant 18 jaar lang duizend euro per dag kreeg betaald.
In elk van die schandalen eist de PS de hoofdrol op. En elke keer opnieuw slaagt die er niet in om het deksel terug op de Brusselse rioolput te krijgen. Terwijl ze het riedeltje van meer transparantie herhaalt, blijft de partij het onverdedigbare verdedigen, alsof graaien een genetische afwijking is waar je mee moet leren leven. Anno 2018 blijven de rode machtspolitiek, ongebreidelde zelfbediening en grenzeloze arrogantie de echte patsers die Brussel in hun greep houden. Het nakend vertrek van godmother Laurette Onkelinx lijkt daar niets aan te veranderen. Of hoe verklaart u dat de PS in de recentste peiling met 17 procent nog altijd de grootste partij in onze hoofdstad blijft?
Niettemin zoekt de Brusselse PS de komende maanden maar beter een safehouse. De N-VA laat immers geen kans onbenut om het wanbeleid in onze hoofdstad terecht aan te klagen. Dat deed ze ook gisteren, door te hekelen dat een grondige, structurele hervorming van de publieke en semipublieke sector er uitblijft. Of het nu over rellen gaat of over schandalen, niemand kan ontkennen dat N-VA zich steeds nadrukkelijker op Brussels terrein begeeft. Met zes procent in de laatste peiling zou ze er alvast een meerderheid van de Vlaamse zetels halen. Dat schept kansen bij de gemeenteraadsverkiezingen, zeker nu Brussels MR-kopstuk Didier Reynders zijn liefde voor de N-VA daar al openlijk heeft verklaard.
Anno 2018 blijven de rode machtspolitiek, ongebreidelde zelfbediening en grenzeloze arrogantie de echte patsers die Brussel in hun greep houden