Bart Swings pakt eerste zilver sinds 1948
Standard - Club Brugge 1-1 Anderlecht - Moeskroen 5-3
Terecht droeg hij gisteravond de Belgische vlag tijdens de sluitingsceremonie, Bart Swings. Zilver op de massastart, twintig jaar na het Belgische brons van de Nederbelg Bart Veldkamp, of de eerste ‘echte’ Belg sinds 1948. “Ben ik nu een BV? Bwah, dat weet ik nu niet.” Trouwens, zijn perfecte Winterspelen moeten nog komen. “ Bart Swings oogt behoorlijk fris wanneer hij een dag na zijn olympisch zilver een Zuid-Koreaans koffiehuis binnenstapt. Schijn bedriegt. Pas om vijf uur ’s ochtends lag hij in zijn bed. “Van drie tot vijf uur heb ik met mijn vriendin gebeld. Het was zot, ze heeft een camera op de tv gezet hoe iedereen reageerde tijdens mijn wedstrijd.” In de wagen, onderweg naar het olympisch atletendorp, ging al de telefoon over. “Koning Filip heeft mij gelukgewenst.”
Is deze zilveren medaille het antwoord aan de twijfelaars die zegden dat je geen stappen meer zette als schaatser?
“Een beetje wel, maar daarvoor doe ik het niet. Ik snap dat er aan mij werd getwijfeld. Ik had ook liever na de vorige Spelen van Sochi in één stijgende lijn kunnen gaan. Hier heb ik zolang naartoe gewerkt.”
Heb je nu het gevoel mijn carrière kan niet meer stuk?
“Ja, maar iedereen heeft toch gezien dat ik niet met twee handen omhoog over de meet kwam? Ik werd tweede. De eerste seconde dacht ik: o shit. Nu realiseer ik mij: ik pak zilver op de Olympische Spelen, dan moet ik superblij zijn. Voor de Spelen had ik het over de perfecte wedstrijden. Dat is wel gebeurd op de massastart, maar niet op de individuele afstanden. Het was goed, maar niet perfect. Ik kan nog beter, daar ben ik zeker van.”
Je trainde dit seizoen bij de Noren. Blijft dat zo?
“Dat zou fijn zijn. Het zijn de beste trainingspartners die ik ooit had. Zelf zijn ze ook enthousiast, ze willen met mij voort. Ze hebben enkel een andere bondscoach, de assistent van Sven Kramer, maar normaal komt dat in orde. Zulke trainingspartners maken een enorm verschil. Zo krik ik mijn niveau op. Want ik kan nog groeien, daar ben ik zeker van. En ik ga sowieso nog vier jaar door, een medaille verandert daar niets aan.”
Je ouders zullen dus nog wat reizen mogen boeken, want ze gaan vrijwel overal mee.
“Toen ik ze zag, was ik best emotioneel. Ze hebben het ook niet altijd even makkelijk met mij gehad.”
Jij, de altijd rustige Bart Swings?
“Als mij iets niet zint, kan ik wel uitvliegen. Vooral als ik iets niets vind bij het inpakken, dan moet iedereen eraan geloven, dan staat het huis op stelten tot ik dat vind.”
Ik werd tweede en eerst dacht ik: o shit. Daarna ging ik me pas realiseren dat ik zilver had gewonnen
Bart SWINGS
Vaak verandert een olympische medaille de status van een atleet. Welkom in het BV-kransje.
“Bwah, dat weet ik nu niet, ik ben benieuwd. Geen idee of deze medaille veel zal veranderen. Misschien word ik in Leuven wat meer herkend. Ik denk dat ik niet zal moeten trakteren, en vooral, dat ik niet te veel zelf word getrakteerd (lacht).”
Toen je in 2010 van het skeeleren naar het snelschaatsen overstapte, geloofde je toen echt in een olympische medaille?
“Op dat ogenblik niet, wel toen ik na een half jaar schaatsen al goed genoeg was om naar de Spelen te gaan en heel snel naar de top tien van de wereld ging. Dan droom je van meer. Twee jaar nadat ik was begonnen, pakte ik al medailles op wereldbekers. Toen besefte ik: olympische medailles zijn een doel. Als kind zijn dat toch de grote sportmomenten die bijblijven: de Olympische Spelen.”
Naar wie keek je het meest op?
“Ik heb nooit idolen gehad, op alle domeinen. Ik was wel een supporter van Tom Boonen, van de manier hoe hij wedstrijden won. Maar er is een verschil tussen supporter zijn van iemand en een idool hebben. Niet dat ik nu Tom Boonen wilde worden of er een poster in mijn kamer hing.”