SCHULDIG OVER DE HELE LIJN
Geen genade voor Hardy
Renaud Hardy is schuldig aan twee moorden, twee verkrachtingen met foltering en twee moordpogingen. Twintig minuten duurde de voorlezing van het arrest, en al die tijd bleef hij de slachtoffers uitdagend in de ogen kijken. Het deed hem ogenschijnlijk niets, omdat hij niet anders verwacht had. Vandaag wordt nog gepleit over de straf, maar die staat nu al vast: levenslang. Renaud Hardy is door de assisenjury in Tongeren opgenomen in de lijst van Grote Zieke Geesten uit de Belgische criminele geschiedenis. Freddy Horion, Marc Dutroux, Kim De Gelder, Hans Van Themsche, Ronald Janssen, hun namen zijn de afgelopen dagen gevallen op het proces. Voortaan is Hardy lid van hun club: een sadistische seriemoordenaar. Vóór de jury zich terugtrok, had Hardy nochtans het beste pleidooi ooit voor een internering gehouden. Door dertien minuten lang wartaal uit te slaan. “Is ’t nu aan mij?”, had hij de voorzitter al een paar keer gevraagd. Maar toen hij eindelijk het woord kreeg, trok hij zijn jas aan en ging eerst plassen. De politie moest hem tegenhouden, of hij was alleen op wandel gegaan.
De verstaanbare delen van zijn discours gingen vooral over de pesterijen in de gevangenis. Dat hij zo moe wordt omdat het licht om het kwartier aangaat. Dat hij zijn pillen niet op tijd krijgt. Dat zijn bed te hoog en zijn stoel te laag is. Dat zijn plafond lekt en dat hij niet de rust krijgt die hij als parkinsonpatiënt zo hard nodig heeft.
Ik heb 125.000 euro opzijgezet om de slachtoffers te vergoeden
“De feiten zijn de feiten”
Een half minuutje besteedde hij aan de slachtoffers. “Voor mij is alles duidelijk: de feiten zijn de feiten. Ik heb gemoord en mensen afgeslacht. Niet omdat ik een seriemoordenaar ben, maar door een cocktail van medicatie en cocaïne. Want vroeger had ik dat niet. Begrijpt ge dat, meester Vermassen.”
Heel even leek hij toch geraakt door het leed van de slachtoffers. “Ik begrijp de woede van de kleindochter van Maria Walschaerts. En de leegte waarmee ze elke dag moet leven. Mijn zus heeft ook een kleindochtertje van twee, drie jaar…”, zei hij. Maar daarna maakte hij er een zakelijke deal van: “Ik zal er alles aan doen om Renaud HARDY in zijn slotwoord de slachtoffers te vergoeden. Ik heb daarvoor 125.000 euro opzijgezet.” Potje breken, potje betalen, zo simpel is het voor Hardy. Ook als het over mensenlevens gaat. Achteraan de zaal smakte iemand de deur keihard dicht. Hij huilde zonder tranen toen hij de jury vroeg om hem alstublieft te interneren en niet opnieuw naar de gevangenis te sturen, maar de gezworenen hadden daar geen oren naar. “Meneer Hardy was bij zijn volle verstand toen hij zijn slachtoffers neersloeg, verkrachtte, folterde en vermoordde. Het was zijn eigen bewuste keuze. Had hij zijn zin kunnen doen, dan waren er geen twee, maar vier doden gevallen”, luidde de motivatie. De jury verwees onder meer naar de DNA-sporen en Hardy’s eigen bekentenissen. “Over de voorbedachtheid bestaat geen twijfel: hij koos bewust oudere alleenstaande slachtoffers”, luidde het. Neuroloog Chris van der Linden, die de feiten aan zijn medicijnen tegen parkinson toeschreef, werd zelfs geen vermelding waard geacht.
Nooit een tweede kans
Dat was precies wat Jef Vermassen, Walter Damen, Jos Vander Velpen en openbaar aanklager Alexandra Van Kelst ’s morgens gevraagd hadden. “Bij internering kan Hardy elk jaar vrijkomen. Dan zullen de slachtoffers nooit gerust zijn. Ja, er zijn geïnterneerden die al veertig jaar vastzitten. Maar die zijn knettergek, wat van Hardy niet gezegd kan worden. Een seriemoordenaar mag je nooit een tweede kans geven. Punt uit”, zei Vermassen. De strafpleiter verweet de verdediging dat ze een kans heeft laten liggen om haar gelijk te bewijzen: “Als neuroloog Chris van der Linden het op zijn medicijnen steekt, waarom heeft men dan zes maanden geleden die medicatie niet aangepast? Dan konden we vandaag zien of zijn toestand verbeterd is. Maar nee, dat doet men niet. Omdat men weet dat zijn moordzucht enkel te maken heeft met zijn narcisme en psychopate persoonlijkheid. En die zal nooit veranderen. Met geen enkel medicijn”, zei Vermassen.
Na alle advocaten kwam er ook een stem uit het publiek. Kathleen Berckmans, kleindochter van de vermoorde Maria Walschaerts, vroeg als burgerlijke partij even het woord. “Ik heb hem nu de hele week gezien. Ik vraag u: kijk eens goed naar zijn lichaamstaal. Dat zegt genoeg”, zei ze.
Ze had gelijk: ook gisteren zat Hardy theatraal met zijn armen en vuisten te zwaaien. Ook al staat zijn snorretje niet onder zijn neus, maar op zijn kin, hij heeft iets van een kleine Hitler.