Vlaamse bezigheidstherapie
De discussie over de kamperende ouders aan de Vlaamse schoolpoorten, beroert nu al twee weken het Vlaams Parlement. Zoals dat meestal gaat in het halfrond van onze regio, komen onze parlementsleden dan met enige vertraging op het idee om een actualiteitsdebat te organiseren, nadat in de media al zowat alles over het onderwerp is gezegd en geschreven. Dat was gisteren niet anders. Het twee uur lange - en, het moet gezegd, voor het Vlaams Parlement opvallend geanimeerde debat - leerde ons eigenlijk niet veel nieuws. Wie nuchter naar het probleem kijkt, kan enkel vaststellen dat er in Vlaanderen vooralsnog nauwelijks sprake is van een capaciteitsprobleem in het onderwijs. In de toekomst dreigt er wel plaatsgebrek, maar als minister Crevits (CD&V, foto) iets doet dan is het wel investeren in bakstenen. Tussen 2010 en vandaag werd er 371 miljoen euro gespendeerd aan scholenbouw. Afgelopen weekend beloofde Crevits nog eens 150 miljoen euro extra voor nieuwe secundaire scholen, waaraan de nood in de toekomst het grootst zal zijn.
Is er vandaag dan helemaal geen probleem? Toch wel. Maar dat heeft niet met het gebrek aan plaatsen te maken, wel met de populariteit van enkele scholen. Als de halve stad zijn kinderen naar deze of gene speelplaats wil sturen, mag het geen wonder heten dat dit tot taferelen met kamperende ouders leidt, zoals vorige week het geval was aan twee basisscholen in Grimbergen. Nochtans is er op het einde van de rit geen enkele leerling die geen bankje heeft. Dat sommigen naar de school van tweede of derde keuze moeten, is onvermijdelijk. Iedereen naar zijn of haar favoriete plek laten gaan is een nobel doel, maar praktisch onmogelijk.
Hoewel de Vlaamse meerderheid het daarover eens is, slagen ze er al twee jaar lang niet in om tot een gedragen compromis te komen rond een nieuw inschrijvingsdecreet dat voor eens en altijd komaf moet maken met de discussie over inschrijvingen en kamperende ouders. Het actualiteitsdebat van gisteren had dan ook meer weg van een hogere vorm van bezigheidstherapie dan dat het echt oplossingen bood. Zowel CD&V, N-VA als Open Vld zijn het er al langer over eens dat er een centraal aanmeldingsregister moet komen, van waaruit de leerlingen verdeeld worden over de scholen. De vraag is of die verdeling enkel moet afhangen van praktische factoren zoals de afstand tot de school of ook van factoren als de sociale mix. N-VA en CD&V denken dat die vermenging zich wel vanzelf voltrekt als er geloot wordt op basis van voorkeur, voor Open Vld moeten er meer garanties zijn. Het is daar dat het kalf gebonden ligt. En daar verandert een ellenlang debat helaas niets aan.