“Ontlading groter bij spurtzege”
PHILIPPE GILBERT droomt van winst in Primavera
Gaviria is out, maar met Elia Viviani, Julian Alaphilippe en Philippe Gilbert heeft Quick Step Floors nog drie troefkaarten voor Milaan-Sanremo. De 35-jarige Waal maakte van La Primavera een absoluut doel. “Sanremo winnen zou een droom zijn. Een moeilijke opdracht wel, want er gebeurt altijd iets onverwacht.” “En, al goede wijnen gedronken hier? Ik heb afgelopen winter enkele flessen Sassicaia gekocht. Prachtige wijnen.” Wanneer Philippe Gilbert relax is en praat over koetjes en kalfjes, weet je dat hij goed is. En dat deed hij in de Tirreno bijna elke dag. Resultaten volgden er in deze Tirreno niet. Dat hoeft ook niet voor de kopman van Quick Step Floors. De Tirreno, dat is koersen om beter worden. Dat deed hij maandag nog in de laatste rit in lijn. Een halve etappe reed hij op kop van het peloton. Om te werken voor de sprinters, maar vooral om nog eens lekker diep te gaan. Want zaterdag komt Milaan-Sanremo al. Zijn veertiende. Samen met Parijs-Roubaix het laatste hiaat in zijn rijkgevulde palmares. Op zijn 35ste hoopt Gilbert eindelijk te doen waar hij in 2007 en 2011 (twee keer derde) zo dicht bij was: winst in La Primavera. “Sanremo is een droom voor mij. Een moeilijke droom. Er gebeurt altijd iets onverwachts. Het parcours is anders dan dat van de andere klassiekers en dat zorgt voor een ander koersverloop. Een goede conditie in Sanremo betekent nog geen overwinning. In de Ronde van Lombardije weet je de dag voordien of je eerste of tweede wordt. In Sanremo, weet je nooit waar je zal stranden. Het parcours van Milaan-Sanremo is ook gewoon simpel. Het heeft niks met terreinkennis of techniek te maken.” Vorig jaar won Gilbert zowel de Ronde van Vlaanderen als de Amstel Gold Race. Twee keer met dezelfde tactiek: een aanval van ver. “Dat zal ik zaterdag zeker niet herhalen. Ik ga er niet al aan beginnen op de Capo Berta. In Sanremo is een aanval van ver, een aanval op de Cipressa. Op 20 km van de finish, maar dan moet je nog de Poggio over geraken.”
Trainingsparcours
Vijftig km ligt de Poggio van zijn thuisbasis Monaco. “Ik heb terreinkennis, maar net als de rest van het peloton rijd ook ik maar een keer per jaar de Poggio naar beneden als de weg verkeersvrij is. Als ik er ga trainen, rijd ik de afdaling van de Poggio zeer langzaam naar beneden. Het liefst zo dicht mogelijk tegen de witte lijn, uit schrik voor het verkeer. Dus een voordeel? Niet echt.”
Philippe GILBERT Toen Philippe Gilbert nog een jonge renner was, was het midden maart een jaarlijkse traditie: een aanval op de Poggio. De jongste jaren niet meer. “Het is makkelijker om daar aan te vallen als je nog een jonge en relatief onbekende renner bent. Toen ik daar aanviel, keek iedereen naar Bettini en kon ik daarvan profiteren. Dat is nu wel anders. Ik heb ook geleerd dat je op de Poggio vooral slim moet aanvallen. Soms was ik te gul in mijn inspanningen. Ik zag dat ook op het voorbije WK. Julian Alaphilippe was op de slotklim de sterkste, maar probeerde het alleen. Tevergeefs. Hij had beter een klein beetje minder snel naar boven gereden, zodat hij met een groepje naar de meet kon rijden en sprinten voor de zege.”
Explosiviteit
En hoe zit het met de sprint van Gilbert? Bij een renner bot de explosiviteit af met de jaren. Gilbert is er 35, stilaan een van de nestors van het peloton. Toch lijkt de sleet bij de Waalse Monegask nog mee te vallen, getuige daarvan zijn indrukwekkende spurt van 350 meter in de Omloop Het Nieuwsblad voor de vierde plaats. Van het peloton kon enkel Stuyven hem nog remonteren. “Ik heb deze winter nochtans niet speciaal gewerkt op mijn explosiviteit. Het maakt gewoon deel uit van mijn vaste trainingsschema’s.”
Maar als hij kon kiezen, hoe hij Milaan-Sanremo wil winnen, dan liefst na een sprint. “Bij een sprintzege is de ontlading veel groter, omdat je pas op de meet weet of je wint of niet. Ach, eigenlijk maakt het niet uit. Als ik maar win… Goh, dat zou fantastisch zijn. Dan gaat er zaterdagavond wel een goede fles Italiaanse wijn worden gekraakt. Een Sassicaia bijvoorbeeld.”
Op training rijd ik de Poggio altijd zeer langzaam naar beneden. Heel dicht tegen de witte lijn, uit schrik voor het verkeer