Riziv dwingt Limburgse ex-kankerpatiënt om jaar incontinent te blijven

Incontinente ex-kankerpatiënt moet jaar wachten op noodzakelijke operatie

HASSELT - Hij is al een half jaar incontinent, maar toch verplicht de Belgische sociale zekerheid ex-kankerpatiënt Peter* (63) om nog eens zes maanden met luiers rond te lopen. “Sinds de operatie waarbij mijn prostaat werd verwijderd, kan ik mijn urine niet meer ophouden”, getuigt de Limburger. Volgens zijn uroloog is er maar één remedie: opereren. “Maar van het Riziv moet ik eerst twaalf volle maanden met dit gezeik rondlopen.” “Mensonterend”, zo noemt Peter de manier waarop hij na zijn prostaatkanker en incontinentie door het Riziv wordt behandeld. “Er zijn weinig dingen zó vernederend als een vergadering uitlopen met een natte, naar urine stinkende broek. Op zo’n moment zak je door de grond van schaamte. Een kleine chirurgische ingreep zou mijn leed nochtans kunnen verhelpen, maar van het Riziv moet ik twaalf maanden wachten. En dat terwijl er geen enkele kans op spontaan herstel is.”

Ruim een jaar geleden werd bij Peter, die uit schaamte anoniem wil blijven, prostaatkanker vastgesteld. “Afgelopen zomer ben ik geopereerd en heeft de uroloog mijn prostaat weggenomen. Sindsdien ben ik weliswaar kankervrij, maar lijd ik – net als ongeveer 10 procent van de patiënten – aan urineverlies. De sluitspier rond de uitgang van mijn blaas functioneert niet meer naar behoren, waardoor ik constant lek.”

Eenvoudige ingreep

Peter kreeg van zijn uroloog te horen dat hij naar de kinesist moest om zijn bekkenbodemspieren te trainen. “Vaak helpt dat, maar ik bleef ook na intensieve training ongecontroleerd urine verliezen. Als ik de deur uitga, is dat steevast met een voorraad luiers en minstens drie lagen ondergoed. Alles om te vermijden dat ik met een natte broek thuiskom. Toch gebeurt het nog regelmatig dat mijn luier te vol zit en er plots een warme, stinkende stroom urine langs mijn benen naar beneden stroomt. Mijn waardigheid ben ik volledig kwijt.”

Vorige maand stelde Peters uro- loog tijdens een cameraonderzoek vast dat er een gaatje ter grootte van een speldenkop in zijn sluitspier zit. “Dat groeit nooit meer dicht. Ik heb een zogenaamde artificiële sfincter nodig die de functie van de sluitspier overneemt. Een relatief eenvoudige ingreep die mij toelaat om opnieuw een normaal leven uit te bouwen.” Toen de Limburger een afspraak bij de chirurg wilde vastleggen, volgde echter een koude douche: Peter kwam nog niet in aanmerking voor een terugbetaling. “Het Riziv hanteert een wachttijd van twaalf maanden na de eerste vaststelling. Die periode is er om kinesitherapie alle kansen te geven, maar laat geen uitzonderingen toe. Daardoor ben ik veroordeeld tot nog eens een half jaar met natte broeken. Tenzij ik de som van 6.000 euro zelf ophoest. Het Riziv heeft mij bevestigd dat het om een ‘bizarre kronkel in de wetgeving’ gaat waar ze aan zijn gebonden.”

Als ik de deur uitga, is dat altijd met een voorraad luiers en drie lagen ondergoed

Depressie

Omdat zijn incontinentie hem richting een depressie dreef, heeft Peter beslist om het geld zelf op tafel te leggen. “Op deze manier kon het niet verder. Half april ga ik onder het mes. Mijn hele familie lijdt hieronder en ook mijn sociale leven is verwoest. Vroeger was ik actief in tal van verenigingen, maar de meeste van die bezigheden heb ik afgebouwd. Als ik weet dat ik ’s morgens een vergadering heb, stop ik de namiddag ervoor met drinken. Alles om toch maar niet te lekken. Ik ben nog maar een schim van de man die ik vroeger was.”

De Limburger hoopt dat zijn getuigenis iets kan veranderen. “Niemand verdient het om na een gevecht tegen kanker opnieuw zo’n lijdensweg te moeten afleggen. Hopelijk beseffen ze bij het Riziv dat ze fout zitten en wordt de wetgeving snel aangepast.”

*Peter is een fictieve naam