Jozef De Kesel, de verdwenen kardinaal

Elke dinsdag vertelt Bekende Waal en journalist over de grote en kleine politieke dingen bij onze zuiderburen

Wouter RASKIN

Deborsu Christophe

Eergisteren, palmzondag. Rondvraag bij mijn drie zonen. - “Wie komt mee naar de mis van 7 uur? Het wordt leuk, we krijgen gewijde palmtakjes om aan onze kruisbeelden te hangen.”

° “Kan niet, papa. We hebben net beslist naar ‘The Hunger Games’ te kijken op Netflix.”

- “Jullie hebben die films toch al gezien?”

° “Ja. Maar naar de mis zijn we nog veel vaker gegaan.” Ik vertrek dus alleen. Een veertigtal aanwezigen, precies evenveel als toen ik in het begin van de vastentijd in een kerk in Dilsen-Stokkem stond, tijdens een weekendje Limburg. In beide gevallen – excuses aan mijnheer pastoor van de Sint-Pauluskerk, het was zeker een slechte dag – een weinig inspirerende preek. Na het voorlezen van de passie van Marcus, is er in Namen vooral sprake van de straf die iedereen verdient als hij of zij zoals Petrus Christus verloochent. Waar zijn we dan mee bezig? Waar zijn de pastoors uit mijn jeugd, die mei 68 hadden beleefd, die een positieve boodschap over religie brachten. U weet wel, van het Latijnse woord religare, verbinden: mensen verenigen om dan samen een link met God te zoeken. Awel, het vaakst zijn die priesters dood. Zoals de pastoor uit een Naams dorp waar ik 10 jaar leefde en die altijd zei: “God, van wie alleen de liefde almachtig is”. Liefde is een veel mooier woord dan zonde, (quasi) niemand verplaatst zich nog naar een kerk om met een beschuldigende vinger te worden gewezen. Anders inderdaad: liever een uur Netflix in gezinsverband.

Ik denk dan: waarom hebben Danneels of Suenens, wereldberoemde kerkleiders die de basis fantastisch konden toespreken, geen opvolgers? Waar is kardinaal Jozef De Kesel ondergedoken? De meesten onder ons zouden hem niet eens op straat herkennen. Hij heeft onlangs – volkomen terecht – gezegd dat we gastvrij moeten zijn tegenover migranten. Maar hij komt nooit in de media. Ik kan getuigen: hij weigert elke uitnodiging en na een tijd, moegestreden, vraag je hem niet meer. Elke organisatie heeft nochtans een spreekbuis nodig die de leden moed inspreekt. Er is paus Franciscus, maar Rome is ver. De Kesel heeft waarschijnlijk veel meer werk dan zijn voorgangers, die zich wel toonden. Maar serieus: is dit geen desertie? De kerken lopen leeg: volgens de KU Leuven zijn er nog maar 6 procent vaste kerkgangers in Vlaanderen, in Wallonië 4 procent. 10 jaar geleden was het dubbel zoveel. Bovendien verstopt de kardinaal zich. Soms letterlijk, zoals toen hij via een achterdeur kwam getuigen op het proces van diaken des doods Ivo Poppe. De pedofilieschandalen hebben de kerkleiding een tijd geveld. Na 3 dagen is Christus echter verrezen. Oké, ook dat was lang geleden.