Letterkundige
Ik ben een letterkundige met een universitair diploma. Ik heb grammatica en literatuur gestudeerd. En zie waar het mij heeft gebracht. Hier, in een rubriekje over machtige Limburgers, die allemaal rijker zijn dan ik. De enige troost is dat niemand zo kan typen als ik. Verder is het hopeloos, en eenzaam bovendien. Maar vandaag staat er voor het eerst iemand in de lijst die ook grammatica en literatuur heeft gestudeerd. Het is Françoise Chombar, vertaler-tolk én vrouw van één miljard. Geen auto ter wereld of er zitten gemiddeld tien chips in van Melexis. Melexis is de technologiereus van Chombar. Indrukwekkend. Desalniettemin ben ik nooit onder de indruk geweest van de technologie van een auto. Zeker niet meer sinds je nergens nog door kunt en parkeerplaatsen altijd bezet zijn. Een auto heeft voortaan nog drie criteria. Hij mag niet te onnozel zijn. Hij moet starten. En drie: ik wil er zo weinig mogelijk in zitten. Kan mij de technologie schelen. Françoise Chombar moet nu zeker zuchten. Weer zo’n vrouw die niet voor technologie heeft gekozen. Het is de schuld van het onderwijs. En inderdaad, het is de schuld van het onderwijs. Ik zat op een meisjesschool met nonnen en een uniform. Het ging daar nooit over auto’s, medicijnen of computers. Toen de eerste Golfoorlog begon, moesten wij bidden. Verder moesten wij braaf zijn.
Hoe zou ik ooit toegepaste wiskunde gaan studeren zoals Johan Thijs van de KBC. Ook hij pleit voor meer wetenschap en technologie op school, maar aan mij is het voorbijgegaan. Ik hoor het mens van natuurkunde nog altijd zeggen: meisjes, middelpuntvliedende kracht, dat is wat ge voelt als ge in Walibi in de Sirroco zit. Tot zover de praktische toepassingen van de wetenschap. Waarvoor die integralen en die sinussen dienden heb ik nooit geweten.
Zodoende heb ik mij voor weinig geld de macht toegeëigend om geen enkele job te creëren, maar wel af en toe wat machtige mensen op de zenuwen te werken. Typisch voor een letterkundige.