“Sommigen beweren dat ik véél streken heb...”

Op zondag 12 mei 2019 zal het exact veertig jaar geleden zijn dat de PVV-jongeren in Tienen een van hun belangrijkste congressen ooit hielden. Niet het thema ‘de hervorming van de ondernemingen’ maar het nieuwe bestuur zou dit liberale lentefestijn een plaats in de geschiedenisboeken bezorgen. Met de verkiezing van voorzitter Guy Verhofstadt (26) en partijlid Patrick Dewael (24) haalde het jonge blauwe leger die dag twee echte kleppers binnen. Het Joenk en de kleinzoon van voormalig minister Herman Vanderpoorten hebben dit ondertussen ruimschoots bewezen.

Met de slogan ‘Sommigen beweren dat ik véél streken heb... maar alléén Limburg is m’n streek’, en de thema’s jobs, politiek fatsoen en veiligheid werd Dewael in 1985 voor het eerst als Kamerlid verkozen. Amper 30 jaar oud werd de Tongenaar ook meteen minister van Cultuur in de Vlaamse Executieve.

Dat PDW streken had, werd al snel duidelijk. Een minister in loszittend pak zonder das die op Torhout-Werchter de show stal tijdens het concert van Talk Talk, dat had het door stijfsel doordrongen politieke Brussel nooit eerder meegemaakt. “It’s a shame”, riepen conservatieve krachten verbouwereerd. Eigenaars van het doopsel en vormsel kunnen doorgaans op goodwill van God rekenen, zelfs als ze nadien afvallig worden en de almachtige CVP buitenspel zetten. En dus werd PDW in 1999, enkele maanden nadat homejackers er met zijn BMW vandoorgingen, de eerste liberale minister-president van Vlaanderen. Met wijlen Steve Stunt, Johan Sauwens & co vormde hij de meest wervelende en vernieuwende regering die Vlaanderen ooit heeft gekend. Het was de periode waarin de Vlaamse regeringsleider deze krant menig vette primeur gaf. En het was de periode dat Limburg in Brussel de lakens uitdeelde, waardoor het schorriemorrie uit de Vlaamse Ruit PDW soms smalend als “iemand met een bon chic bon genre-look” omschreef. Alsof voddenventen ooit de standaard zijn geweest?

Afgelopen vrijdag heeft Pëtriek aot Tongëra nog maar eens bewezen dat hij een politicus hors categorie is. Bij de voorstelling van zijn stadslijst bracht hij de goedgevulde inkomhal van het Gallo-Romeins Museum moeiteloos in trance. Dat kandidaat 13 op zijn lijst hem begin 2002 als verpleegster in het ziekenhuis na een blindedarmoperatie verzorgde (destijds verdiende dat nieuwsfeit een grote foto op pagina 1 van deze krant) zal wel puur toeval zijn. Of toch niet, want de inner circle typeert hun Pëtriek als erg loyaal. Neen, de enige debater die het ‘Schreeuwlelijk uit Antwerpen’ qua inhoud en retorica aankan, heeft vrijdag laten zien dat stoppen echt des mietjes is. Herman De Croo mag dan al 50 jaar in het parlement zitten, hij krijgt er gegarandeerd een concurrent bij. Limburg kan dat alleen maar toejuichen.