Bekerlessen

We worden nog weleens badend in het zweet wakker van de bekerfinale. Heeft niks met de uitslag te maken, wel met al de rest: een lelijke partij waarin niet gevoetbald werd, bittere kou, geen sfeer en lange files. Zo’n finale hoort in de omstandigheden van afgelopen zaterdag gespeeld te worden. In de stralende zon klonk Patje Krimson ook gewoon beter.

Deze Genk-Standard begon veel sterker dan de editie van drie weken geleden. In tien minuten tijd stond er al meer in ons notitieboekje genoteerd dan in 120 minuten op de Heizel. Er waren kansjes voor Uronen en Cop. Na die boeiende openingsfase dommelde de match wat in. Genk nam het overwicht en kreeg via Mata en Pozuelo de eerste echt grote kansen, terwijl Standard zich enkel liet gelden met zeer potig spel - Agbo had zeker rood kunnen krijgen voor zijn charge op Malinovskyi.

Na rust zette KRC zijn dominantie verder. Aanvoerder Pocognoli haalde onhandig Samatta onderuit en Van Driessche legde de bal op de stip. Trossard, die in zijn profcarrière nog nooit een penalty miste, zette om. Het gebrek aan efficiëntie dat Genk daarna liet zien, was schrijnend, maar niet onoverkomelijk. Wanneer je zo veel kansen bij mekaar kunt voetballen, moet het kwartje eens de andere kant opvallen. Kijk maar naar STVV, dat tegen het anders zo stugge Antwerp plots vier keer kon scoren. De winst zat voor Genk in de manier waarop men de hele match het hoofd koel hield. Een les uit de bekerfinale. De ergernis was nu, anders dan toen, niet aan Limburgse maar aan Luikse zijde. Clement hamerde op volwassenheid en zag zijn ploeg leper voor de dag komen. De revanche is genomen.