“Bahrain-Merida wil ploeg bouwen rond Teuns en Van Avermaet”
Samen babbelen, samen op hotel, samen in de koers: hoe zijn ploeg de dood van Michael Goolaerts probeert te verwerken
Dag drie na de droom die een drama werd, en vandaag start Veranda’s Willems-Crelan in de Brabantse Pijl. Bewust, als deel van de verwerking. Als eerbetoon ook aan Michael Goolaerts, omdat zijn ouders en broer het graag willen. “Met die gedachte dat zij er de volle honderd procent achter staan om te koersen, moeten we leren leven. Daarvoor moeten we weer ons best doen.”
Stickers met ‘#All4Goolie’, zijn bijnaam, op de fietsen, op de volgwagens en op de ploegbus: de betreurde Michael Goolaerts rijdt vandaag de Brabantse Pijl in gedachten mee met Veranda’s Willems - Crelan. De hele ploeg - ook wie niet deelneemt zoals Wout van Aert en Stijn Devolder - zal er vandaag bijzijn.
Maar eerst kwam de hele ploeg, renners en staf gisteren samen in Aarschot. De ploeg Veranda’s Willems-Crelan had een hotel gereserveerd, niet alleen voor de Brabantse Pijl, maar vooral om de onverwachte dood van Michael Goolaerts (23) een plaats te kunnen geven en te verwerken. Ze kregen het bezoek van Michaels ouders en zijn oudere broer, die zo’n vijftien kilometer verderop wonen.
“Tegen die ontmoeting keek ik een beetje op”, zegt Stijn Steels, die zondag “in een roes, met emoties die je niet kunt beschrijven” een ploegmakker verloor. “Omdat ik wist dat het een zoveelste mokerslag zou zijn. Maar het heeft ook geholpen. Die familie toonde immens veel moed door hun bezoek. Ongelooflijk dat ze hier wilden zijn.”
Jef Van Den Bosch, manager van Michael Goolaerts: “De mama vroeg mij ’s ochtends of ze de ploeg niet mocht bezoeken. Want ook voor de mama, de papa en de broer van Michael was dit een heel belangrijk moment.”
“Het was intens en emotioneel. Maar alle renners hebben veel ge- had aan die ontmoeting”, zegt ploegmanager Nick Nuyens.
Spreken doet deugd
Het was deel van het begin van de collectieve verwerking. In een sessie van een tweetal uur, geleid door traumapsycholoog Erik de Soir, kon iedereen zijn hart luchten. Nuyens: “Sommigen waren iets spraakzamer dan anderen. Logisch, iedereen verwerkt dat op een andere manier. Maar het deed iedereen deugd.”
Stijn Steels: “Ieder van ons heeft die dag anders beleefd. Ik bijvoorbeeld, die zondag meereed. Ik zag een wiel uitsteken terwijl ik voorbijreed, terwijl ze Michael afschermden. Nadien in mijn oortjes hoorde ik hoe de staf in de volgwagen contact met hem pronadien beerde te zoeken. Of een ploegmaat, die Parijs-Roubaix niet reed, thuiskwam van training en via het internet maar half wist hoe het in elkaar zat en dan het nieuws vernam. Voor het eerst kwamen staf en renners vandaag bij elkaar, voor het kregen we elkaars verhaal te horen.”
Nuyens: “En het was nodig. Want op zoiets kun je je niet voorbereiden. Samenkomen met de voltallige ploeg en de voltallige entourage leek ons de beste manier om de verwerking in gang te zetten.” Om de gedachten te verzetten, trainde de ploeg gisteren eerst gezamenlijk. Even voor vijven druppelden ze dan binnen, ook kopman Wout van Aert en Stijn Devolder, de vaste kamergenoot van Goolaerts. In stilte, met hun zonnebril op, een beleefd knikje bij het binnengaan van het hotel. Steels: “Heel voorzichtig konden we tijdens die fietstocht al over iets anders praten.” Wout van Aert verkoos niet te reageren.
Knop omdraaien
Maar vandaag is het weer bittere realiteit: de koers gaat door. Hoe rijd je als ploeg een wedstrijd amper drie dagen na de dood van een ploegmakker? Hoe draai je de knop weer om, geef je het verdriet een plaats, terwijl in de koers maar één ding telt: winnen?
Sean De Bie is vandaag één van de zeven: “Als streekgenoot van Michael heb ik altijd heel dicht bij de ouders en zijn broer gestaan. Zij wilden echt dat we verder fietsen. Met die gedachte, dat zij er de volle honderd procent achter staan om te koersen, moeten we leren leven. Daarvoor moeten we weer ons best doen. Ik weet het, die eerste uren op de fiets zullen niet makkelijk zijn. En de klap, die zal pas achteraf komen. We zullen wel zien. Maar gedurende die vijf uur zal het volle focus op de koers zijn.”
De ploegleiding liet elke renner de vrijheid om te rijden en unaniem werd beslist om er vandaag voor te gaan. Ploegleider Michel Elijzen: “Met een positief gevoel de koers ingaan: zo had Michael het ook gewild.”
Nuyens: “We willen en we zullen Michael niet vergeten.”
Ik keek een beetje op tegen de ontmoeting met Michaels familie. Omdat ik wist dat het een zoveelste mokerslag zou zijn. Maar het heeft ook geholpen
Stijn STEELS