Gilles De Coster verdedigt complexe proeven
Een deelnemer rijdt aan hoge snelheid met een wagen op een raceparcours. Samen met zijn copiloot, die op het dak zit, moet hij een theoretisch rijexamen afleggen. Bij elke ronde moeten ze het correcte antwoord tonen terwijl ze aan een snelheid van 100 per uur worden geflitst. Daarna probeert een professionele chauffeur het parcours sneller af te leggen, maar de andere kandidaten kunnen zijn poging vertragen. Onder meer door een oude man uit een auto te bevrijden en die de weg te laten oversteken, of door op een hometrainer een rood stoplicht te activeren.
Hoe vakkundig ‘De Mol’ dit jaar weer is gemaakt, en hoe spannend ook, bij de uiteenzetting van de opdrachten gaat het bij veel kijkers al snel duizelen. Zelfs filmregisseur Erik Van Looy, onlangs te gast in het analyseprogramma ‘Café De Mol’, stelde onomwonden: “Hopelijk snap ik iets van de proeven.” Maar volgens presentator Gilles De Coster, die ze samen met een viertal andere redacteurs bedenkt, is die gelaagdheid net het DNA van ‘De Mol’. “Het publiek verwacht dat ook. Je hebt negen kandidaten. Die moeten allemaal aan bod komen en verdachte handelingen kunnen stellen. Sta bij een droge rivierbedding, gooi een steen naar de andere oever en ga hem zoeken, daar kunnen we geen programma rond bouwen.”
Testen
De Coster waakt er wel over dat de opdrachten begrijpelijk zijn. “Soms wordt een voice-over achttien keer herschreven, zodat het opzet duide- lijk genoeg is. Waar nodig, voorzien we illustraties. En er is een mix. Sommige proeven zijn rechttoe-rechtaan en heel psychologisch, zoals met de koffertjes op de luchthaven. Maar ook die zijn vintage ‘De Mol’.” De opdrachten hebben een lange ontstaansgeschiedenis en eender wat kan inspiratie bieden. Bijvoorbeeld een traditie in het land van opnames, zoals Día de los Muertos (Dag van de Doden, nvdr.) in Mexico. “In april vorig jaar werden de eerste schetsen uitgetekend en tot enkele uren voor de opnames, in het najaar, werden ze bijgestuurd. Ze worden ook allemaal uitvoerig getest, door een team van 21 ex-deelnemers, op haalbaarheid en speelbaarheid. En verschillende proeven sneuvelen onderweg, omdat ze niet gefilmd of gesaboteerd kunnen worden, of niet te betalen zijn. Nog een reden waarom we zoveel lagen toevoegen: het zijn triggers, zodat de deelnemers niet stilvallen”, zegt De Coster.
Een hele klus dus, voor de makers. De Coster omschrijft het liefst zo: “Je schrijft een fictiereeks, maar je weet niet wat de acteurs gaan doen. Je moet dus op alles voorbereid zijn.”
→