“Vanbinnen ween ik een beetje”

Genkies zweven tussen fierheid en ontgoocheling

Charleroi – Genk was een rollercoaster van emoties. Philippe Clement wil, zoals hij eerder al aangaf, niet terechtkomen in een verhaal van hemel en hel. Maar het scoreverloop was wel van die aard. Na goed 20 minuten zat Genk in zak en as, na een uur kwam de hemel alweer aardig in de buurt. Maar op het einde moesten de Limburgers zich vergenoegen met een plaats in het vagevuur. Logisch dat zij achteraf hinkten op twee gedachten. “We hebben niet gekregen wat we verdienden”, bromde Malinovskyi. “Maar ik ben trots op onze comeback”, analyseerde Dieumerci Ndongala. We beginnen aan onze tocht over de roetsjbaan.

Halverwege de eerste helft leek Genk een vogel voor de kat. Een penaltygoal van Rezaei en een knap doelpunt van Ilaimaharitra leken het Genkse lot al vroegtijdig te bezegelen.

“Ik hoef de beelden niet te zien om te weten dat die penalty een lachertje was”, fulmineerde Malinovskyi. “Heeft die ref iets tegen mij? Ik zou het stilaan gaan denken. In een match tegen Anderlecht stuurde hij mij van het veld, nu legde hij de bal op de stip, terwijl ik mijn tegenstander niet eens raakte. Ik wilde de bal wel spelen, maar trok net op tijd mijn been terug. Toch ging die speler van Charleroi liggen en werd er gefloten. Bovendien ging de videoref mee in het verhaal van de ref. Onbegrijpelijk. Als dit een penalty is, moet de bal elke match tien keer op de stip. Een hard verdict, temeer omdat wij controle hadden over de match. Daarna was ik mijn focus een beetje kwijt. Maar toch kwamen we als team terug. Uiteindelijk zijn dit twee verloren punten voor ons en krijgt Charleroi te veel. Ook zijn we met 4 op 9 karig beloond. Maar goed, er resten nog zeven matchen.”

Kentering

De kentering kwam er nog voor de rust, met het doelpunt van Ibrahima Seck. “Een klassiek doelpunt van mij”, glunderde de middenvelder. “Een kopbal bij een standaardsituatie. Het moment was belangrijk. 2-0 bij de rust of 2-1, dat maakt een wereld van verschil. Of dit mijn beste match was voor Genk? Dat weet ik niet. Maar je merkt dat Malinovskyi en ik mekaar steeds beter vinden. Hij speelt wat lager, zodat ik kan infiltreren. We verdienden hier meer maar de manier waarop we de 2-0 wegwerkten, was wel sterk.” De gelijkmaker viel op het uur en was getekend Dieumerci Ndongala, ex-Zebra. Een vreugde-uitbarsting bleef uit. “Uit respect voor de vele mensen die ik hier ken, hield ik het sober”, aldus Ndongala, die met gemengde gevoelens zat. “We incasseerden twee vermijdbare goals. Vooral die tweede goal, toen de ref de bal tegen zich kreeg, was te vermijden. Maar we moeten ons optrekken aan de tweede helft. We waren toen veruit de betere ploeg. De ontgoocheling overheerst, maar ik ben hoopvol voor het verdere verloop van de play-offs. We gaan alleen nog maar groeien, daar ben ik rotsvast van overtuigd.” De meest ongelukkige Genkie spaarden we op voor het slot. Joseph Aidoo (foto) was er het hart van in dat hij zijn ploeg de drie punten niet had kunnen schenken. “”Ik weet het, ik ben een verdediger en moet eigenlijk niet scoren. Maar deze bal in blessuretijd had erin gemoeten. Dat zou de hele ploeg een boost hebben gegeven. Waarom ik miste? Tja, de bal bleef tussen mijn beide benen steken, ik moest er even naar zoeken. Daardoor kon de keeper nog tussenkomen. Ik ben blij met de manier waarop wij die 2-0 hebben rechtgezet. Maar vanbinnen ween ik een beetje.”