Griezelig perfect

Het aantal kinderen met gedragsproblemen piekt, zo blijkt uit het jaarverslag van de Centra voor leerlingenbegeleiding. Plus 72 procent zelfs in twee jaar. Maar geen paniek: het zijn niet de kinderen die veranderd zijn, maar wel de vraag naar testen die is ontploft. Scholen kunnen namelijk extra steun krijgen als kinderen gedragsproblemen hebben. Met dank aan het M-decreet, u weet wel, dat decreet over inclusief onderwijs dat ouders, scholen of politici geregeld afschieten, maar dat onrechtstreeks dus ook voor die extra testen zorgt. Vroeger hadden kinderen ook problemen, maar toen wisten ze het niet of vond niemand ze belangrijk genoeg om er ook iets aan te doen. Nu kinderen diagnoses krijgen, blijkt vaak dat moeder of vader dezelfde problemen heeft en dat die zonder professionele hulp toch aan een diploma, een job en een partner is geraakt. Ondanks ADD, ADHD, dyscalculie, hypergevoeligheid, concentratiestoornissen of een lichte vorm van autisme. Met die problemen hebben ze - op een of andere manier - leren leven. Al hebben ze er allemaal ook zeer veel mooie en kostbare tijd door verloren. Die jonge jaren hadden met wat hulp een stuk prettiger kunnen zijn.

En nu we alles in huis hebben om allerhande stoornissen vast te stellen, botsen we op een nieuw probleem. Want om hier iets aan te verhelpen, moet je vaak wachten. Gemiddeld acht maanden, zo stelt het CLB van het vrije net vast. Dus vragen ze om de hulp meteen op te starten. Mensen rond de tafel brengen, een planning opmaken, een zicht op een oplossing geven. Zo kan je de tijd voordat er ergens ruimte is voor therapie tenminste al nuttig inzetten. Met dat idee leuren ze al een tijd, maar de Vlaamse ministers hebben hier - zo zegt dit CLB - geen oren naar.

Voor kleine probleempjes is geduld hebben niet erg, maar voor kinderen met gedragsproblemen is dat meer dan wat tijdverlies. Die problemen kunnen escaleren en uiteindelijk zien scholen geen andere uitweg dan die oude techniek uit tijden zonder uitleg voor slecht gedrag: het buiten gooien. Voor ouders iets om over te zwijgen, voor rebelse jongeren iets om mee uit te pakken. Schorsen heet dat tegenwoordig. Soms is dat tijdelijk, soms definitief. Toch is al dat analyseren, benoemen en indelen van allerlei gedrag, op zich ook een vreemde bedoening. Want inclusief onderwijs - hét doel van het M-decreet - was dat trouwens niet iedereen samen zetten? En leren om met elkaars beperkingen om te gaan? Wie zegt dat iedereen hetzelfde moet zijn? Als iedereen griezelig perfect is, dan word je ook doodongelukkig om de kleinste fout.

Problemen kunnen escaleren en uiteindelijk zien scholen geen andere uitweg dan die oude techniek uit tijden zonder uitleg voor slecht gedrag: het buiten gooien