Droom, kind, droom

De tijd dat een chronisch tekort aan slaap synoniem stond met machismo en werk boven alles, ligt gelukkig al enkele jaren achter ons. Decennialang waren ledigheid en slapen des duivels oorkussen. Hardwerkende carrièristen en koele kikkers verantwoordden toen hun exorbitant loon met de boude bewering dat ze nauwelijks sliepen. Want echte mannen droomden nauwelijks, ze wierpen zich helemaal op het werk to get the job done. Slaaponderzoek heeft dit intussen gecatalogiseerd als volslagen nonsens. Behalve mensen met het Thatcher-gen heeft de normale sterveling gemiddeld tussen de zeven tot negen uur slaap nodig. Toch slaapt zelfs wie dat doet niet echt beter dan vroeger, integendeel. De meerderheid van ons heeft een alarmerend tekort aan remslaap, of rapid eye movement-slaap, zo blijkt uit recent onderzoek. Dat is de slaapfase waarin we de meest straffe dromen hebben. Van die dromen die ons zielenzaligheid en recuperatie geven. Zeven uur horizontaal gaan liggen, zo weten wetenschappers nu, is immers niet voldoende om goed te slapen. Dromen blijkt cruciaal voor een prima nachtrust en een dito dag, en meer en meer lijden we aan een chronisch droomtekort. De redenen daarvoor kunt u zelf verzinnen: omdat we teveel alcohol consumeren, teveel Netflix bingewatchen, te sociaal zijn. Omdat we te lang op onze tablet zitten, te veel drugs en geneesmiddelen slikken en te veel feesten. Stuk voor stuk dingen die slaap en dromen verdringen. De gevolgen zijn een ‘te weinig’ tijdens de dagen. Te weinig mentaal herstel, te weinig verwerking, te weinig creativiteit. Problemen met herinneren, leren en scheppen. Sommige wetenschapers spreken dan ook van een publieke gezondheidscrisis. Dromen zijn een buffer tegen de hardheid van de realiteit. Ze vertalen de wereld naar ons op een voor ons aanvaardbare manier. Zonder die vertaling ontsporen we en genezen we niet van de dagelijkse kwetsuren die we oplopen. Lost without translation. Dromen vormen onze emotionele en dus menselijke essentie. Broodnodig in een wereld waar het intuïtieve en het creatieve verbannen zijn naar plaatsen ver buiten ons kernbeleven. Uiteindelijk ligt de verantwoordelijkheid voor verandering bij niemand anders dan onszelf. Het begint in ons bed. Als we niet uitkijken slaapwandelen we onszelf droomloos de vernieling in.

Dromen vormen onze emotionele en dus menselijke essentie