“Jelle ging voor mij rijden, maar blijkbaar veranderde hij van gedacht”
Herboren JELLE VANENDERT ment voor Wellens maar rijdt zelf naar het podium
Een verrassing kan je de derde plaats van Jelle Vanendert in de Waalse Pijl moeilijk noemen. Tussen 2011 en 2014 sprintte de Neerpeltenaar al tweemaal naar een zesde en één keer naar een vierde plaats. Gisteren op de brandende flanken van de Hoeise Muur verraste hij ei zo na winnaar Julian Alaphilippe en specialist bij uitstek Alejandro Valverde waardoor hij zich uiteindelijk moest tevredenstellen met de laagste podiumtrede.
Zijn volle baard verbergt tegenwoordig zijn ingevallen wangen, maar geloof ons: Jelle Vanendert staat even scherp als in zijn beste dagen. Het gevolg van een koerswijziging tijdens training. Minder duur en meer intensiteit, luidde het motto. Een verandering die zich half april duidelijk uitbetaalt. Vanendert beschikt weer over springveren in de kuiten. Dat was tijdens de Brabantse Pijl al merkbaar, toen hij de rode loper uitrolde voor Tim Wellens’ solozege. En ook zondag in de Gold Race zat er veel spanning op de spieren. Anders eindig je niet tiende op zeventien tellen van het viertal Sagan-ValverdeWellens-Alaphilippe. Drie van die vier namen speelden in Hoei opnieuw een hoofdrol. “Voor de koers was Tim als leider aangeduid en het was de bedoeling dat zowel Tiesj als ik onze stempel moesten drukken op de finale. Volgens het tactisch plannetje zou ik er een lange sprint van maken om de meer explosieve types in de problemen te brengen. Dat is gelukt. Alleen keek ik op tweehonderd meter van de streep niet in de ogen van Tim, maar in die van Alaphilippe. Ook Valverde passeerde me nog. Dus luidt de conclusie dat er twee sterker waren.”
Favoriete week
De Neerpeltenaar, die van bij de voet de koppositie nam in dienst van Tim Wellens, denkt niet dat hij de zegebloemen had gepakt indien hij de Muur voor eigen rekening had mogen omhoog sprinten.
“Na die twee bochten besliste ik om er à bloc voor te gaan en te zien hoever ik zou geraken. Ik beklom de Muur op mijn eigen ritme en moest pas op honderd meter voor de streep gaan zitten. Toen liepen mijn benen helemaal vol. Tot dat moment geloofde ik in winst. Heel misschien had een andere aanpak een ander resultaat opgeleverd. Dan was ik allicht tweede geweest. Maar winnen? Nee, dat zat er volgens mij niet in vandaag. Ik ben erg tevreden. Ik eindigde derde in de favoriete koers van mijn favoriete week.”
De toeschouwers en kijkers kregen een atypische Waalse Pijl geserveerd. Ploegen als Team Sky (Kwiatkowski) en Bahrain-Merida (Nibali) dynamiteerden de koers opdat Valverde geïsoleerd de slotklim moest aanvatten. Een koersverloop dat Vanendert duidelijk in de kaart speelde. “Het heeft vijf jaar geduurd vooraleer het peloton begreep dat het Valverde en zijn mannetjes niet braafjes moest afzetten aan de voet van de Muur. Want dan ben je gezien”, glimlacht Jelle. “Team Sky trok met Kwiatkowski al stevig door bij de eerste beklimming van de Muur. Ik schoof alert mee. Nadien viel de koers nooit meer stil. Dat maakte het makkelijker. Als je maar met veertig renners overblijft, is het niet zo moeilijk om bij de eersten op te draaien.”
Statusverhoging?
Ondanks zijn twee ereplaatsen in de Amstel en de Waalse Pijl eist Vanendert zondag in Luik-Bastenaken-Luik geen prominentere rol op binnen de troepen van Marc Sergeant. “Waarom zou ik? Tiesj en Tim zijn er ook nog”, houdt Vanendert de boot af. “Vooral voor Tim liggen er winstkansen. De vraag is niet zozeer óf hij ooit een grote koers wint, maar wanneer. Ik wil nu goed herstellen en dan zien we wel wat de benen zondag zeggen. Luik is traditioneel een andere koers. Een langere wedstrijd waarbij tactiek een grotere rol speelt. Maar als je goed bent in Valkenburg en Hoei, dan ben je dat normaal gezien ook in Luik.”