Nóg een man met ballen

Luxemburger BOB JUNGELS verrast in La Doyenne

Met Bob Jungels kreeg Luik-Bastenaken-Luik een winnaar die perfect past in het rijtje van Vincenzo Nibali, Niki Terpstra, Peter Sagan en Michael Valgren. De Luxemburger pakte in de laatste voorjaarsklassieker uit met een aanval van 19 kilometer lang. In het moderne wielrennen - op een veeleisend parcours als Luik-Bastenaken-Luik - staat dit voor een mega-groot Ardennen-offensief. “In mijn oortje schreeuwden ze ‘go go go’. En dan ga je door hé.”

Een opvallende vaststelling na de vijf monumenten van het voorjaar: deze lente waren de aanvallers aan het feest. De renners die niet bang zijn van een trap te veel. De mannen met ballen. En niet zelden was dat iemand van Quick Step Floors, waardoor de perceptie leeft dat de mannen van Patrick Lefevere eigenlijk alles wonnen. Van Dwars door Vlaanderen tot Luik-Bastenaken-Luik. Al zorgde Jungels er samen met Julian Alaphilippe (Waalse Pijl) voor dat Patrick Lefevere een onuitgegeven Ardense dubbel scoorde. Jungels is ook de verpersoonlijking van de filosofie die “The Legend” (dixit de Luxemburger) al decennia aanhangt. De nog altijd maar 25-jarige nationale kampioen is al sinds hij junior was een ruwe diamant. Alleen vond de voormalige wereldkampioen tijdrijden bij de juniores en winnaar van Parijs-Roubaix bij de beloften niet meteen zijn weg bij de Trekploeg van Luca Guercilena. Bij Lefevere werd Jungels geduldig geslepen. Hij schitterde al in de Giro, waar hij twee jaar op rij de beste jongere was, maar hij miste nog die regelmaat. Dit voorjaar leek hij maar niet op dreef te komen. Ook al omdat hij op stage in Zuid-Afrika erbij was toen De Plus en Vakoc van de weg werden gereden door een truck. Jungels kwam met de schrik vrij. Hij kon wel naar de Tirreno, maar hij miste het vooropgezette target. “Het was tot nog toe een triestig voorjaar. Maar vandaag maakt alles in één klap goed. Patrick leerde me in mezelf te geloven. En zie: nu win ik La Doyenne, wat voor een Luxemburger de allermooiste klassieker van de wereld is. En straks ga ik als leider naar de Tour.” “Toen ik in de nazomer van 2015 besliste Trek te verlaten, zei Patrick dat hij iets in mij zag als leider voor de grote ronden. We proberen het, klonk het overtuigd. Hij hield woord. Het is ook géén toeval dat bij deze ploeg iedereen zich voor iedereen wegcijfert. We gaan met elkaar om als zijn we van dezelfde familie. We zijn één groep vrienden die elkaar voor tweehonderd procent vertrouwt. Lefevere is de inspirator. The boss, de man die me deze quote bijbracht: als je baas een idioot is, dan is iedereen die voor hem werkt dat ook. Waarmee de ondertussen in het Zwitserse Steinhausen (in de buurt van Zürich) wonende Jungels de tonnen respect uitdrukt die hij voor zijn werkgever heeft.

A la Andy Schleck

Jungels keek zaterdag op de hotelkamer in Lanaken samen met Julian Alaphilippe naar het YouTube-filmpje van de zege van Philippe Gilbert in 2011. Ook toen werd de basis van de zege gelegd op La Roche-aux-Faucons, de tiende van de elf officiële hellingen die deze Luik-Bastenaken-Luik telde. Het was ook daar dat Andy Schleck negen jaar geleden zijn Ardennen-offensief met succes begon. Die dag won Bob Jungels in Reibrouch, vijftig kilometer van Houffalize, een junioreskoers

met dertien coureurs aan de start. Na de koers volgde hij via de autoradio live de laatste kilometers van Schlecks succes. 's Avonds bekeek hij de beelden en sprak hij de gevleugelde woorden: “Voor een klein land als ons Groothertogdom is dit vooral een goede zaak voor ons, jonge coureurs. Maar vergelijk me niet met Andy Schleck.”

Bob Jungels is géén Andy Schleck, niet qua persoonlijkheid, niet qua rennersprofiel, maar hij is wel sinds gisteren de derde Luxemburger die de oudste van alle wielermonumenten won. Aan de perszaal stonden zijn vriendin Ila, hun éénjarige teckel Nero, moeder Ginette, vader Henri en nonkel Serge hun Bob geduldig op te wachten. “Ik ben trots dat ik dit heb kunnen afmaken. Met dank aan Julian Alaphilippe, Philippe Gilbert, Enric Mas, Pieter Serry, iederéén van de ploeg en de staf. Nee, het was niet gepland dat ik net over de top alleen zou vertrekken. Ik wou enkel maar in functie van Julian de koers harder maken. Al vanaf La Redoute hadden we de wedstrijd volledig in handen. Na de Roche-aux-Faucons keek ik om. Ik zag dat Sergio Henao niet langer in mijn wiel zat. Dat was ook voor mij een kleine verrassing. Ik wou eigenlijk alleen maar Julian Alaphilippe in een zetel naar Ans leiden. Ik kan wel een stukje hardrijden, maar toch verwachtte ik ieder moment dat ze terugkwamen. Tot mijn verbazing zag ik niemand toen ik na de laatste bocht omkeek.”

Na zijn spraakmakende overwinning werd hij wel overvallen door, Alaphilippe, die net zo blij was als Bob Jungels woensdag in Hoei, waar de Luxemburger de hoeksteen legde van diens overwinning. Het Grote Duel ValverdeAlaphilippe werd dus onrechtstreeks gewonnen door de Fransman. Alejandro Valverde lag nooit op koers voor een vijfde zege in Luik-Bastenaken-Luik. Minstens tot april 2019 blijft Eddy Merckx alleen het wedstrijdrecord houden.

Patrick Lefevere leerde me in mezelf te geloven. En zie: nu win ik La Doyenne en ga ik als leider naar de Tour

Bob JUNGELS