Tweede koninklijke familie

In dit land is blijkbaar niet alleen de troon erfelijk, ook de zitjes in de Regentenraad van de Nationale Bank worden overgedragen van vader op zoon. Nadat de steenrijke grootindustrieel Albert Frère begin jaren tachtig tot regent werd benoemd, werd hij eerst opgevolgd door zijn zoon Gérald (foto links). En nu die een stap opzijzet, is het de beurt aan de 34-jarige kleinzoon Cédric Frère (foto rechts). Dat de familie Frère, de vierde rijkste van België, het mandaat bij de Nationale Bank intussen als een verworven recht beschouwt, doet veel wenkbrauwen fronsen. Ook in de Kamer, waar gisteren – voor één keer terecht – het woord nepotisme in de mond werd genomen. Meyrem Almaci (Groen) had het over “de terugkeer naar La Belgique à papa”, Veerle Wouters (Vuye&Wouters) stelde vast dat ons land “een tweede koninklijke familie heeft, waarvan de dotatie en de opvolging al vastliggen”. Vicepremier Jan Jambon (N-VA) had, door de afwezigheid van financiënminister en partijgenoot Johan Van Overtveldt, de onbenijdbare taak het onverdedigbare te verdedigen. Verder dan een wazige uitleg over de taken van de regentenraad, kwam Jambon niet. Hij lachte de kritiek dan maar weg.

Nochtans is de benoeming van de volgende Frère een regeringsbeslissing, eentje waarbij ook Jambon zelf aanwezig was. Cèdric Frère werd voorgedragen door minister Van Overtveldt (N-VA), op aandringen van de MR, met name buitenlandminister Didier Reynders. Die staat erg dicht bij de Frère-clan, zo dicht dat hij volgens het Franstalige weekblad ‘Le Vif’ in het verleden al werd uitgenodigd in de riante villa van de Frères in Marrakech. Voor wat hoort wat.

Dat de N-VA, die in het verleden vaak fulmineerde tegen deze benoemingspolitiek, gewillig meegaat in deze schaamteloze koehandel heeft alles te maken met de eigen machtspositie. In ruil voor Frère mogen de Vlaams-nationalisten hun eigen poppetjes op het speelveld droppen. Zo wordt ook Edwin De Boeck, topman van de N-VA-studiedienst, tot regent benoemd. Met goed bestuur en ‘de kracht van verandering’ heeft dat niets meer te maken, zo stelde de oppositie terecht vast.

Wie het allemaal weinig meer kon schelen, was Annemie Turtelboom. Die vierde gisteren – letterlijk – haar laatste dagen in het parlement. Vanaf 1 mei is de liberale officieel lid van de Europese Rekenkamer. Vakkundig naar Europa geëvacueerd door haar partij na het Turteltaks-fiasco. Stilaan moeten we de regering-Michel nog gelijk gaan geven. De jobcreatie in dit land draait echt op volle toeren.