Einde van een tijdperk

Peter Koelewijn zong het al jaren geleden: “Je wordt ouder papa, geef het maar toe…” Zoveel jaren later is dit voor mij een waarheid als een koe. Vorig jaar was ik vijf maanden op de sukkel met een achillespeesontsteking en met een liesbreuk erbovenop. Die kwalen zijn genezen, maar op latere leeftijd duurt het genezingsproces altijd wat langer.

In september van 2017 kon ik dus opnieuw sporten: basketten , fitness, yoga en fietsen. Twee maanden geleden had ik opnieuw prijs: mijn rechterknie blokkeerde tijdens het basketten. Een reeks onderzoeken met een echo, een cortisonespuit, een gelinspuiting en een scan waren het gevolg. Kraakbeenslijtage is het verdict. Het goede nieuws is dat een ingreep (nog) niet nodig is. Voedingssupplementen innemen die het kraakbeen moeten herstellen is het recept dat ik voorgeschreven kreeg en nu maar hopen dat het na drie maanden beter is of genezen. Basket spelen en lopen wordt natuurlijk niet meer aangeraden. Je kan er opnieuw aan beginnen maar een mens moet denken op lange termijn. Stoppen is de meest logische en gezondste oplossing maar dat voelt toch raar aan. Na 53 jaar komt er een einde aan het beoefenen van mijn geliefde sport, het einde van een tijdperk. Anderzijds mag ik mij gelukkig prijzen dat ik zolang heb kunnen genieten van deze sport. In mijn leefwereld ken ik velen die al langer hebben moeten afhaken.

Fietsen, wandelen en yoga zal in de toekomst nog wel lukken en daar zal ik het mee moeten doen. De enige sport die ik op dit ogenblik ongehinderd kan uitoefenen is fietsen.

Gelukkig heb ik nog voldoende alternatieven zoals deze columns schrijven en ik kijk uit naar zondag, dan wordt mijn derde boekje voorgesteld in de bieb en dit om 15 uur. Wil je erbij zijn schrijf je dan in bij de bieb.