De echte Vandalen hadden vrouw en kind mee

Elke week zoekt taalliefhebber Marcel Grauls naar de herkomst van een woord uit de actualiteit.

Vandalen staan elke dag wel in de krant. Ze vernielen een huisje op een plantage, ze beginnen met de sloop van een leegstaand schoolgebouw, steken de deur van een kerk in brand, gooien stenen naar kippen, knippen opening in omheining, bekrassen een auto, spuiten graffiti en steken drie banden stuk. Ze vernielen gewoon. De echte Vandalen plunderden, ze zochten eten, ze hadden hun gezinnen mee. Ze vormden oorspronkelijk een Germaanse volksstam die vanuit Scandinavië in de loop der eeuwen naar Midden-Europa en dan naar Spanje afzakte. Daar werden ze in de pan gehakt en verjaagd: begin vijfde eeuw staken 80.000 resterende Vandalen, van wie 15.000 krijgers, naar Afrika over. Ze maakten van Carthago (nu ten oosten van Tunis) hun hoofdstad, vormden er met de verovering van Sardinië, Corsica en Sicilië een nieuw rijk, en plunderden in 455 zelfs Rome. De arme inwoners van Rome werkten wel hard mee. De laatste Vandalenkoning gaf zich in 533 over aan de Oost-Romeinen.

Een Franse bisschop vergeleek in 1794 het destructieve werk van de Franse revolutionairen met dat van de Vandalen en zo kwam het woord Vandaal weer tot leven.

Vandaag heb je woning-, kunst-, auto, bus-, milieu-, kledingen kerkhofvandalen: ze staan allemaal in de Dikke …

Van Dale. Al in 1895 duikt het vandalisme op in het jonge ‘Het Belang van Limburg’, in een danszaal aan de Kempische poort in Hasselt: “Gelijk het gewoonlijk het geval is, was er twist ontstaan tusschen burgers en soldaten.” De soldatenwacht bracht ‘de lieve jongskens’ naar de kazerne. Dapper is de Hassseltse cafébaas die voor het transport van zijn klanten elektrische ‘hufterbusjes’ inzet die tegen vandalisme zijn bestand (Het Belang van Limburg, 21 maart 2018). De hufters, voor alle duidelijkheid, zijn de vandalen.