Moedige Kobe uit Houthalen in ‘Vandaag over een jaar’
2016 verlamd na val uit boom 2018 stapt zelf naar plek van ongeval
HOUTHALEN-HELCHTEREN - Op 13 mei is het twee jaar geleden dat Kobe Verbist (21) uit Houthalen-Helchteren op het festival Extrema Outdoor in Kelchterhoef uit een boom viel en zijn vijfde ruggenwervel brak. “Ze vreesden dat ik voor de rest van mijn leven verlamd zou blijven”, vertelt de student. Vanavond, in ‘Vandaag over een jaar’ op Eén, getuigt hij bij Cath Luyten over het doel dat hij zich in 2017 stelde: “Op eigen kracht terug naar die boom stappen.”
“Ik ben altijd wel een beetje een waaghals geweest, ik klom graag in bomen of lantaarnpalen”, lacht Kobe. Nu kan hij er vrolijk over vertellen, maar op 13 mei 2016 – “een vrijdag de dertiende” – liep die waaghalzerij dramatisch af. Het gebeurde op de eerste dag van Extrema Outdoor, een festival in Kelchterhoef, vlakbij Kobes woning. In een euforische bui besloot de student, toen negentien, in een zes meter hoge berk te klimmen. “Een vriend heeft nog geprobeerd om me tegen te houden”, vertelt hij. “Ik hees me aan een uitstekende tak omhoog en klom naar boven, zes meter. Uiteindelijk heb ik me aan een dorre tak vastgehouden en die brak af. Ik ben achterover gevallen, plat op mijn rug.” Vriend Seppe belde meteen de hulpdiensten en Kobe werd in allerijl naar het Sint-Franciscus Ziekenhuis in Heusden-Zolder overgebracht. “Daar was de eerste diagnose van de artsen dramatisch: mijn rug zou compleet gebroken zijn”, zegt Kobe. “Gelukkig heb ik dat zelf niet gehoord, maar mijn ouders wel. Ze hebben me die nacht drieëneenhalf uur lang geopereerd.”
Revalidatie
Uiteindelijk bleek Kobes vijfde ruggenwervel gebroken. “Toen ik wakker werd kon ik mijn knieën en rechtervoet nauwelijks bewegen. Grote spiergroepen waren uitgevallen, hele delen van mijn lichaam waren totaal gevoelloos.” Kobe was aan een rolstoel gekluisterd en stond voor een maandenlange revalidatie. Hij bracht drieeneenhalve maand door in het revalidatiecentrum van Pellenberg. En hoe moeilijk het ook was, daarna ging hij direct weer op kot in Sint-Katelijne-Waver, op zes kilometer van de hogeschool in Mechelen waar hij studeerde. “Ik was daar de enige student met een beperking en dat was een serieuze klap. Ik wilde naar school kunnen fietsen. Via crowdfunding heb ik een ligfiets kunnen kopen, maar uiteindelijk heb ik me erbij neer moeten leggen dat fietsen niet haalbaar was.”
Tattoo
Intussen was de Houthalenaar benaderd door de ploeg van ‘Vandaag over een jaar’, het program-
ma van Cath Luyten. Voor hen ging hij een bijzondere uitdaging aan. “De programmamakers vonden het mooi hoe ik met mijn beperking omga”, vertelt Kobe. “Ik wilde terug naar die boom kunnen wandelen. Zonder rolstoel of krukken. Een paar mensen vonden dat raar, ze waren in mijn plaats boos op die boom en wilden er de kettingzaag in zetten. Maar tenslotte was ik het zelf die zo idioot was geweest om in die boom te klimmen. Ik beschouw die berk als een deel van mijn verleden, een speciale plaats om opnieuw te bezoeken. Telkens als ik er kom, doet me dat goed.”
Kobe wil de ongeluksboom zelfs op zijn lichaam laten vereeuwigen. “Volgende week laat ik een tattoo op mijn rug zetten, een afbeelding van die berk. In Antwerpen heb ik een tattooartiest gevonden die het gaat doen. Een kunstwerkje van 20 cm op 20 cm.” Of het ongeval hem heeft veranderd? “Mijn karakter is hetzelfde gebleven, maar ik heb er wel veel uit geleerd. Noem het een beetje wijsheid, het besef wat er kan gebeuren. Ik geniet nu ook meer van het leven. Het heeft me goed gedaan dat ik zoveel steun kreeg van mijn familie en vrienden, van de collega’s van mijn pa en mijn mama. De band met mijn ouders en mijn geweldige zus is stukken sterker nu.”
“Mijn studiekeuze is door dat ongeval ook veranderd: ik heb in Mechelen de richting ontwerp en productietechnologie gevolgd, nu studeer ik orthopedie in Geel.” Intussen is alweer een tijd verstreken sinds de opname van ‘Vandaag over een jaar’, en Kobe staat weer wat stappen verder. “Ik probeer nu te voet naar de lessen te gaan. Als ik te vermoeid ben of ergens last van heb, haal ik er mijn rolstoel bij. In mijn kot stap ik rond zonder krukken. Met orthesen rond mijn benen, die ondersteunend werken, lukt dat wel.”
‘Vandaag over een jaar’, Eén, 20.40 uur
Mensen waren boos op die boom en wilden er de kettingzaag in zetten. Maar ik beschouw de berk als een deel van mijn verleden, een speciale plaats om opnieuw te bezoeken. Telkens als ik er kom, doet me dat goed Kobe VERBIST