Vluchteling, miljonair of prinses: iedereen gelijk, iedereen wast af

Op bezoek in het exclusieve Britse internaat van prinses Elisabeth

Bijna 350 leerlingen uit 119 landen, en straks is onze kroonprinses Elisabeth er één van. Op het United World College Atlantic in Wales zitten vluchtelingen en miljonairs naast elkaar in de klas. Iedereen is er gelijk. Ook onze prinses zal er geen voorkeursbehandeling krijgen. Welkom op het meest internationale internaat ter wereld, waar persoonlijkheid minstens even belangrijk is als de punten op het rapport.

Beeld u even in: het kasteel van Harry Potter - met alles erop en eraan: een loopbrug, kantelen en duivelse gargouilles - in het land van de Hobbits, maar dan aan de ruige Engelse kust. Excuses voor de overdreven filmvergelijkingen, maar zo weet u meteen waar prinses Elisabeth vanaf september naar school gaat.

Het is een omgeving waar je leerlingen in uniform verwacht, die zich gedwee onderwerpen aan het gezag van de leerkracht. Zoals het een typisch Brits college betaamt. Niet dus. De United World College (UWC) Atlantic is gebouwd op principes als vrijheid en verantwoordelijkheid, en dat merk je aan de studenten.

Wollig

Het is 10.15 uur ’s ochtends en de fysicales begint. Tien studenten nestelen zich achter de houten banken in het klaslokaal. Het niveau ligt hoog, de jongeren hangen aan de lippen van de leerkracht en zijn verwonderd over het kleinste experiment.

Het helpt dat de studenten allemaal bijzonder pienter zijn. Wie naar de UWC wil, moet eerst zware proeven doorstaan. (Zie ‘Zo geraak je binnen’) “Klopt, maar we selecteren hen op veel meer dan de scores op hun rapport”, zegt fysicaleraar en coördinator van het Internationale BaccalaureaatGabor Vincze. “We kijken in de eerste plaats naar hun persoonlijkheid, hun bereidheid om hun eigen ideeën te delen en hun openheid tegenover andere culturen.”

Vooral dat laatste raakt aan het hart van het college. Van de tien studenten in de klas van Vincze hebben er geen twee dezelfde nationaliteit. Ze komen uit alle uithoeken van de wereld: Duitsland, de VS, Bolivia, Syrië, Mauritius... Al van bij de oprichting ijvert het college voor een zo groot mogelijke mix. De reden daarvoor klinkt vandaag wollig en naïef: door leerlingen uit alle windstreken bijeen te zetten, hoopten de oprichters in 1962 dat het wederzijdse begrip in de wereld zou toenemen en de kans op een nieuwe wereldoorlog zou dalen.

Tweedehands

Ook vandaag ademt de school idealisme. Tijdens de lunch, bijvoorbeeld. Plateaus gebruiken ze niet, want die zouden “onverantwoord eetgedrag” in de hand kunnen werken. Lees: jongeren die hun dienblad volstapelen en de helft in de vuilnisbak kieperen. Groenten en fruit komen grotendeels uit de eigen moestuin, onderhouden door de studenten. Vandaag op het menu? Twee soorten pasta’s en een koud buffet waar geen einde aan komt. Op te eten tussen 13 en 14 uur in een indrukwekkende eetzaal, met houten gewelven, grote open haarden, glas-in-loodramen en loodzware lusters. “Duurzaamheid is een hoog goed aan ons college”, zegt Sarah Hamilton, hoofd van de studentenhuizen op de campus. “De leerlingen lopen hier nog het liefst van al in tweedehandskledij rond. Dat vinden ze veel cooler dan met designerkledij te pronken.”

De meesten zouden het nochtans kunnen betalen, want het kost zeker 25.000 euro per jaar om te studeren aan de UWC. Tegelijkertijd krijgen 92 studenten een volledige studiebeurs, onder wie enkele vluchtelingen. En zo slaapt hier de zoon van een Amerikaanse miljardair in één kamer met een Syrische vluchteling.

Om te vermijden dat de rijkeluiskinderen de anderen de ogen uitsteken, geldt een ongeschreven regel op de campus: hou je rijkdom voor jezelf. Geen gouden Rolex om de pols, dus. “Ik heb aardig wat horloges in mijn kluis zitten, maar in principe reguleren de stu-