“Kan niet wachten om terug te keren”
Vroedvrouw Anne WoutersCuypers onderbreekt pensioen voor geboorte kleinkind
Vroedvrouw Anne Wouters-Cuypers (62), die ook eerste schepen is in Beringen, gooit na veertig jaar de handdoek in de ring. In oktober keert ze eenmalig terug naar het verloskwartier in het ZOL in Genk om te helpen bij de geboorte van haar derde kleinkind. “In die 40 jaar heb ik meer dan 13.000 baby’s op de wereld gebracht”, zegt Anne.
Eerste schepen Anne WoutersCuypers (CD&V) uit Beringen gaat na veertig jaar gewerkt te hebben als vroedvrouw in het Ziekenhuis Oost-Limburg in Genk met pensioen. Eigenlijk wilde ze tuinarchitecte worden, maar dat was destijds geen vanzelfsprekende studierichting. “Het was ofwel de zorg ofwel het onderwijs. En omdat ik veel nichten had met ervaring in de zorg ben ik op die kar gesprongen. Ik ga mijn job in het ziekenhuis enorm missen. Ik ben al maanden bezig om afscheid te nemen. De laatste week was moeilijk. Omdat ik tot het besef kwam dat ik voor de laatste keer een bevalling zou meemaken.”
Empathie
“Als vroedvrouw ben je altijd met mensen bezig en moet je voldoende empatisch zijn”, legt ze uit. “Wat pijnlijk is voor de een is soms helemaal niet pijnlijk voor een ander. Vaak was het voor vrouwen die voor de eerste keer moesten bevallen en nog niet wisten hoe de bevalling zou verlopen het moeilijkst. Ik weet nog dat er een vrouw uitgeteld was omdat ze elk uur naar het ziekenhuis kwam. Ze voelde iedere keer iets en dacht dat het zover was. Ik heb haar naar huis gestuurd en gezegd dat ze pas moest terugkomen als ze de nood voelde om in een handgeknoopt tapijt te knijpen en alle knopen eruit te halen. Toen ze later terugkwam, is de bevalling heel vlot verlopen.”
Taalbarrière
“Dagelijks hebben we 25 bevallingen in het ZOL in Genk. Die vinden plaats in zeven verloskamers. Er zijn dagen dat we een extra kamer moeten zoeken omwille van plaatsgebrek”, zegt Anne. “We zijn op weekdagen met drie vroedvrouwen en in het weekend met twee. Dit wil zeggen dat we vaak van de ene bevalling naar de andere moeten lopen. Door de jaren heen zijn we erop getraind om, op een kwartier na, te kunnen zien aan de vrouw wanneer ze exact gaat bevallen. Op die manier organiseerden we met het team de bevallingen. Veertig jaar geleden waren er zeven vroedvrouwen in ons ziekenhuis, nu zijn we met tachtig.”
Toen we een vrouw niet uitgelegd kregen hoe ze moest persen, ben ik langs haar in bed gaan liggen en heb ik het voorgedaan Anne WOUTERS-CUYPERS Vroedvrouw
Heel wat vrouwen die in het ZOL bevallen, zijn van een andere etniciteit. “Vroeger waren dat vooral Polen, Marokkanen, Italianen en Turken. Maar tegenwoordig komt heel de wereld bij ons bevallen. De taal vormde vaak een barrière. Tegenwoordig hebben we in het ziekenhuis een tolkendienst, maar ik vond dat niet altijd praktisch. Tijd speelt vaak een rol tijdens de beval- ling. Als je dan nog moet wachten op die vertaling”, zucht ze. “Ik weet nog dat een vrouw de verkeerde perstechniek gebruikte, maar we kregen haar dat niet uitgelegd. Toen ben ik langs haar in bed gaan liggen en heb ik haar voorgedaan hoe het moest. Daarna volgde de baby snel”, lacht Anne.
Luka
“Het allerleukste moment in heel mijn loopbaan was de bevalling van mijn kleinzoon Luka (2). Dat je als oma je kleinkind zelf op de wereld kan zetten, is geweldig en heel speciaal”, vertelt ze glunderend. “Mijn eerste kleindochter Ode (3) is met een keizersnede geboren. In oktober verwachten we ons derde kleinkind. Omdat ik nu op pensioen ben, heb ik van de gynaecoloog de toestemming gekregen om ook die bevalling te doen. Ik kan eerlijk gezegd niet meer wachten om terug te gaan naar mijn tweede thuis!”
Anne kan uren blijven vertellen over haar loopbaan als vroedvrouw. “Ik zou nog kunnen overwegen om een boek te schrijven. Ik heb wel duizenden anekdotes om te vertellen”, vertelt ze enthousiast. Maar voor ze zich op een carrière als schrijfster stort, focust ze zich voorlopig op de politiek.