De wereld volgens Zara
Meeuwen-Gruitrode
Een meisje van dertien dat geen dertien meer was. Een meisje van dertien dat teksten schreef en liedjes maakte waarin ze haar beslommeringen en overdenkingen kwijt kon. Een meisje van dertien dat bijzonder was, anders dan andere meisjes van dertien. Een meisje van dertien dat nooit veertien wordt.
Bericht in de mailbox van Het Laatste Woord: Winnie Bloemen, de mama van Zara Braeken, polst of we een aflevering willen wijden aan haar dochter. Zara werd eind maart in Meeuwen omgereden door een vuilniswagen. Maar Zara was zoveel meer dan dat vreselijke ongeval, zegt haar moeder. “Haar muziek, haar teksten, haar zorgzaamheid, haar volwassenheid: dié verdienen het om herinnerd te worden.” Je ziet de leeftijd (dertien), de hobby (volleybal) en de foto op het overlijdensbericht en je denkt: leuke meid. Maar was haar leven niet te kort voor een rubriek als deze? Tot je haar verhaal hoort en je een idee krijgt van haar talenten, haar inzichten, haar uniciteit. “Waar Zara kwam, daar was iets”, zegt mama Winnie. “Ze was energiek, klaar om het leven in te stappen, mooi vanbuiten maar ook vanbinnen. Die Zara moet iedereen zich herinneren. Zo kan ze nog iets betekenen voor anderen. Want dat was haar missie.”
Profetisch
‘De kunst van het leven is nooit opgeven. Ook al denk je dat je stapelgek aan het worden bent. Weet dat de waarheid soms vreemd kan zijn. Soms zijn waanzinnige gedachten gewoon magische krachten.’
“Zara schreef veel. Als we haar teksten lazen, konden ze wel geschreven zijn door een achttienjarige”, zegt Winnie. “Zara was begaan met de wereld en met de mensen rond haar. Ze schreef ooit een boek voor een jongen met kanker. Ze was daar zo van aangedaan dat ze vond dat ze dat moest doen. Ook onze buurvrouw, die 85 jaar is en haar man en haar zoon verloren heeft, verdween nooit uit haar gezichtsveld. Als kind stopte Zara met de gocart bij haar thuis om haar een knuffel te geven, later bleef ze langsgaan - net zoals bij haar oma, met wie ze regelmatig op stap ging.”
Het gevolg van die volwassen ingesteldheid was dat Zara ook behandeld wilde worden als een achttienjarige. “Anderhalf jaar geleden puberde ze nog en discussieerde ze vaak met ons, maar de laatste tijd zei ze steeds vaker: ‘Mama, je hebt gelijk’. Zara had ook een vriendje dat drie jaar ouder was dan zij. Geen handjehandje, maar een echte relatie. Thibeau komt nog altijd naar ons thuis. Hij en Zara waren zielsverwanten - zijn vader vreest zelfs dat het voor Thibeau moeilijk gaat zijn om ooit nog iemand te vinden met wie het zo goed klikt.”
Samen met Thibeau had Zara een boek geschreven over een gezin waarin iemand sterft, en hoe iedereen daarna verder moet. En dat het soms ‘waanzinnig’ is wat er gebeurt, maar dat het jou ook kan overkomen. “Bijna profetische woorden”, zucht mama Winnie. “Als we dat nu teruglezen, krijgen die woorden een andere lading.”
Eerlijk en oprecht
In het voorwoord leggen Zara en Thibeau uit dat ze tijdens het schrijven veel naar elkaar hebben geluisterd: ‘Als ik je vraag om naar me te luisteren en jij denkt dat je dat iets moet doen, dan doe je niet wat ik je vraag. Als ik je vraag om naar me te luisteren en jij vertelt me dat ik iets niet moet voelen zoals ik het voel, dan neem je mijn gevoelens niet serieus. Dus alsjeblieft, luister naar elkaar en probeer elkaar te begrijpen, hoe moeilijk het soms ook is.’
“Zara vond het belangrijk dat je over je problemen kon praten”, zegt mama Winnie. “Daarom vond ze de Rode Neuzendag zo’n goed initiatief en hebben we het rekeningnummer van het Rode Neuzenfonds op haar overlijdensbericht meegegeven. Ze wilde psycholoog worden om anderen te kunnen helpen. ‘Ik weet hoe verdriet voelt’, heeft ze me eens gezegd. Net omdat ze in haar hoofd ouder was dan haar leeftijdsgenootjes, heeft Zara een tijdje in de knoop gelegen met zichzelf.”
“Maar het laatste jaar was ze zelfzekerder geworden en ging ze voluit voor haar geluk, samen met Thibeau. Want hoe jong ze ook waren: die twee vonden elkaar daarin.”
Bij Zara wist je altijd waar je aan toe was, ze was eerlijk en oprecht. “Zara had geen masker op. Ze beschouwde zich soms als een rare, maar ze was trots op het feit dat ze altijd zichzelf was. Iedereen apprecieerde dat ook aan haar. Zara kon niet tegen oneerlijke en onechte mensen - van ruzie, roddels en oorlog moest ze niet weten. Ook de gejaagdheid van het leven vond ze niet normaal. ‘Daar ga ik later niet in meegaan’, zei ze. Zara vond het belangrijk dat er genoten werd – dat was haar motto.”
Fotomodel
‘Als ik piano speel, dan voelt het alsof ik zweef. Ik ben dan heel even in mijn eigen wereld. De wereld waar alles kan. Ik sluit mijn ogen en denk aan een plek. Een plek met rust. Een plek waar de wind zachtjes door de bomen waait. Een plek waar ik gewoon mezelf ben.’
Net zoals haar papa en haar zus kon Zara verdwijnen in muziek. Ze speelde piano, zong, schreef liedjes. Ze was geselecteerd voor het vtm-programma ‘The Voice’ en was er klaar voor, na een mislukte selectie vorig jaar. “Zara maakte ook muziek met haar papa en haar zus”, zegt mama Winnie. “Ze speelden akoestische muziek à la Ed Sheeran en de nummers van de film ‘The Broken Circle Breakdown’.” “Alles lukte de laatste tijd”, zegt mama Winnie. “Zara wilde fotomodel worden en was na een casting uitgekozen. Ze kreeg de kans om een fotoshoot te doen om een portfolio te laten maken – de shoot vond plaats op de dag voor ze stierf. Ik weet nog dat ik op een stoel naast de set zat, dat ik naar mijn dochter keek en dacht: ‘Amai, wat ben ik trots op haar. En wat gaat ze het ver schoppen - zo’n heerlijke, energieke dame, klaar om het leven tegemoet te gaan’. Zoveel plannen, zoveel om naar uit te kijken. Het zou een prachtige tijd worden.”