Een voetnoot
Het zijn feestelijke dagen voor Israël. Zaterdag won de Israëlische Netta Barzilai het 63ste Eurovisie Songfestival. En vandaag viert de staat Israël zijn zeventigjarig bestaan. Het grootste cadeau voor dat laatste feest komt van de Amerikaanse president Donald Trump, die namens de Verenigde Staten Jeruzalem heeft erkend als hoofdstad van Israël. Vandaag wordt tijdens een plechtigheid in aanwezigheid van Trumps dochter Ivanka en haar joodse echtgenoot Jared Kushner de zetel van de Amerikaanse ambassade in Israël overgebracht van Tel Aviv naar Jeruzalem. Voorlopig is die ambassade niet veel meer dan een paar kantoren in het gebouw waar vroeger de paspoorten werden uitgereikt, maar meer dan ooit is het “het gebaar dat telt”. Met zijn ‘gebaar’ schopt Trump decennia Amerikaans beleid onderuit, en steekt hij nog maar eens zijn tong uit naar de internationale gemeenschap, die al even lang op het standpunt staat dat Jeruzalem deel moet uitmaken van een onderhandeld akkoord tussen Israël en de Palestijnen over een ’tweestatenoplossing’.
Instinctief als steeds heeft Donald Trump de kant gekozen van de mensen met wie hij zich het meest verwant voelt
De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft het vredesproces de voorbije tien jaar rustig laten doodbloeden door vooral niet met de Palestijnen te onderhandelen en elke oplossing op het terrein onmogelijk te maken. Vandaag komt lijkbezorger Donald Trump het vredesproces begraven. En de Palestijnen? Wie maalt er om de Palestijnen?
Want helaas lijkt Donald Trump de tijdgeest beter te begrijpen dan wij Europeanen. De dagen dat de Arabische broederlanden solidair waren met de Palestijnen zijn voorbij. Israël is al lang niet meer de vijand voor de soennitische emirs en prinsen van het Arabisch schiereiland, maar een zeer welkome bondgenoot in de strijd tegen de echte vijand die hun decadente luxeleventjes bedreigt: de islamitische republiek Iran, met zijn strenge ayatollahs die, net als de Saudische kroonprins Mohammed bin Salman, denken dat de leiding van de islamitische wereld van godswege aan hen toekomt. Het conflict tussen soennieten en sjiieten in de moslimwereld is er al eeuwen, en wordt vandaag aangescherpt door de ambities van zowel Iran als Saudi-Arabië om het machtsvacuüm op te vullen dat ontstaan is door het ineenstorten van de regimes in Irak, Syrië en Libië. Instinctief als steeds heeft Donald Trump de kant gekozen van de mensen met wie hij zich het meest verwant voelt: de in eigen land niet onbesproken Benjamin Netanyahu en de multimiljardair Mohammed bin Salman.
En de Palestijnse staat? Dat wordt een voetnoot in de geschiedenis.