Poepsimpel

Hans Vanaken heeft zijn eerste persoonlijke hoofdprijs beet. Gisteren werd de 25-jarige middenvelder van Club Brugge door zijn collega’s verkozen tot Profvoetballer van het Jaar. Vanaken is een logische en terechte winnaar, ook al startte hij aarzelend aan het seizoen. De Lommelaar knokte zich in Leko’s ploeg en had met tien assists en elf doelpunten een belangrijk aandeel in de vijftiende Brugse landstitel. Toch heeft Vanaken nog altijd de nodige tegenstanders. Wij vinden dat vreemd. De kritiek op de Limburger is vaak terug te brengen tot zijn lichaamstaal. Vanaken voetbalt een beetje met hangende schouders en schijnbaar slappe benen. Wie niet beter weet, heeft hem daarom al eens nonchalant genoemd. Of nog zo een bizarre kronkel: Vanaken slaagt er niet in Club op sleeptouw te nemen als het vierkant draait. Is het niet eerder andersom? Omdat de ploeg als geheel in gebreke blijft, kan Vanaken het verschil niet maken. Als je Vanaken aan de bal ziet, lijkt voetbal poepsimpel. Hij is een van de weinige spelers die daarin slaagt. Elke kap, pirouette of schijnbeweging heeft zijn nut. Efficiëntie in het kwadraat. Eindelijk krijgt hij daar de erkenning voor. We hebben hem in het verleden al vaker de meest onderschatte speler van eerste klasse genoemd. Dat hoeft nu niet meer.

Het WK in Rusland zal Vanaken niet halen, daarvoor is het te laat. Maar hij verdient het om ooit Rode Duivel te worden. Al is ook daar niet iedereen het over eens. Hoger dan Club zou Vanaken niet aankunnen. Niet snel genoeg, niet kwiek genoeg, klinkt het dan. Larie, als u het ons vraagt. De Lommelaar denkt sneller dan zijn tegenstander én zijn ploegmaats. Net daarom zal hij nog beter tot zijn recht komen met betere voetballers om zich heen. Wij zien de tikjes en hakjes met De Bruyne en Hazard al voor ons. Misschien op het EK in 2020. Als Vanaken ook een Gouden Schoen op de schouw heeft staan…