Twee levens verwoest
Onze reporter Thomas Jansen volgde de zaak twee jaar lang op de voet, en zag slachtoffer Mark Van Dongen nog vlak voor diens overlijden.
Het was een kille decemberdag in 2016, toen ik Kees Van Dongen na meerdere telefoontjes voor het eerst ontmoette. De bonk van een kerel vertelde met de tranen in z’n ogen hoe hij veertien maanden lang zijn zoon had bijgestaan in Bristol. Na een onafgebroken verblijf van vier maanden stak hij elk weekend de plas over. En dat terwijl communicatie met z’n zoon amper mogelijk was. Ten einde raad hield Kees eens een bord met het alfabet voor Marks gezicht. Met z’n tong kon hij de dader aanwijzen: B-e-r-l-i-n-a-h.
Na ons gesprek en mijn vele vragen stelde Kees er tot slot ook nog eentje. Of ik Mark misschien eens wilde ontmoeten. De Achelaar was op dat moment pas overgebracht naar het Mariaziekenhuis in Overpelt.
Wat ik daar in die ziekenhuiskamer zag, leek los te staan van elke realiteit. Een zwaarverminkte twintiger die aan zijn vader moest vragen om hem te krabben. Een oog, een oor en een been kwijt. Niet meer in staat om te vechten tegen een zware longontsteking. “Ik wil dood”, zei hij met moeite, maar zonder enige twijfel. Naast zijn bed huilde zijn trouwe vader, beseffend dat hij niet anders kon dan zijn zoon te helpen bij die wens. Als ik kon, had ik de tijd voor hen doorgespoeld naar 2 januari, de dag waarop de euthanasie gepland was. Na vijftien maanden strijden en afzien, verdiende Mark rust.
Die rust zou vader Kees pas vinden als Berlinah nooit meer zou vrij komen. Het vele reizen richting Bristol, zowel om zijn zoon te bezoeken als nadien voor de procesvoorbereidingen, hebben hem financieel genekt. Nog steeds moet deze man een beroep doen op crowdfunding en giften, ook al wil hij geen bedelaar zijn. Gisteren oordeelde de jury in Bristol dat Berlinah niet schuldig is aan moord. Zijn dood is het gevolg van euthanasie, en niet van de zoutzuuraanval. Daar is juridisch weinig tegen in te brengen. Toch heb ik de voorbije twee jaar meermaals gedacht dat deze vrouw niet één, maar twee levens verwoest heeft. Maar tussen de regels van de wet, is (helaas?) heel weinig plaats.