“Band met ouders is hier nog hechter geworden”
TORONTO - “Ik heb al redelijk wat gereisd in mijn leven, maar Toronto is de schoonste, fijnste en boeiendste stad die ik ooit bezocht heb.” Mocht Christophe Dewaele zijn job ooit beu worden, kan de Zonhovenaar altijd nog op de promotiedienst van zijn nieuwe thuisstad aan de slag. Een jaar na zijn verhuizing voelt hij zich al behoorlijk Canadees. “Maar om de twee maanden laat ik mijn ouders wel een overlevingspakket met Belgische mayonaise en chocolade opsturen.”
U dacht dat de ophef rond de nietselectie van Rode Duivel Radja Nainggolan niet meer dan een lokale storm in een glas water was? “Het eerste wat ze me vanmorgen op het werk vroegen, is waarom Nainggolan niet mee mag naar het WK”, zegt Christophe Dewaele, wanneer we hem bellen in Toronto. “Ze weten hier niet veel over België, maar onze voetballers kennen ze wel. Dat Toronto een smeltkroes van nationaliteiten is, met veel Engelsen, Duitsers en Ieren speelt natuurlijk mee in de populariteit van het voetbal hier.”
Volg je het zelf ook?
“Ik ben altijd een sportfanaat geweest. KRC Genk is mijn ploeg, die volg ik nog via de computer. En ik heb meer dan tien jaar geleden nog bij de reserven van KVSK United gespeeld in derde klasse. Maar nadat ik mijn kruisbanden gescheurd had, ben ik nooit meer de oude geworden. Ik speel een beetje cafévoetbal op zondag en we gaan nu en dan naar de matchen van FC Toronto kijken. Voetbal is nog betaalbaar. Voor een ticket betaal je 15 à 20 euro. Om een ijshockeymatch bij te wonen moet je minstens 120 euro ophoesten. IJshockey is hier de sport bij uitstek.”
Hoe ben je in Toronto verzeild geraakt: werk of liefde?
“Het tweede. Vijf jaar geleden werkte ik voor ZF Wind Power. Ik was voor mijn werk in Miami. In een discotheek heb ik Abigail leren kennen, een Canadese die er met vakantie was. De vonk sprong over en jarenlang reisden we over en weer om elkaar te kunnen zien. Maar uiteindelijk moesten we beslissen. Twee jaar geleden zijn we getrouwd. Abigail heeft geprobeerd om werk te vinden in ons land, maar dat bleek moeilijk. Ze heeft een mooie functie in de bank- en verzekeringssector. In Brussel werd van haar verwacht dat ze Frans en Nederlands zou spreken. En ze zou een pak minder verdienen. En dus heb ik beslist om werk te zoeken in Canada. Dat is vrij snel gelukt. Zelfs sneller dan ik verwacht had. Op 24 juni vorig jaar ben ik naar Toronto verhuisd.”
Wat voor werk doe je?
“Ik ben technicus bij Thordon
Christophe DEWAELE
Bearings. Ons bedrijf bouwt lagers in de propellers van schepen, die gesmeerd worden met olie, om naar lagers die gesmeerd worden door zeewater. Lagers met olie zijn vervuilend. Daarom moeten ze binnen afzienbare tijd olievrij gesmeerd worden. Onze lagers zijn van polymeer. Zeewater wordt in en uit de lager gepompt en daardoor is er geen olie nodig. We zijn nu bezig op het grootste vrachtschip ter wereld, dat in Philadelphia gebouwd wordt. Maar we werken ook op olietankers en cruiseschepen. Enorme schepen, wel tweehonderd meter lang.”
Reis je veel?
“Ik reis de hele wereld rond voor mijn werk. China, Australië, Denemarken, Singapore… Als de boten in het droogdok liggen, gaan wij ter plaatse om de lagers te vervangen. Zowat de helft van het jaar ben ik onderweg. Soms bellen ze in het weekend dat ik de dag erna moet vertrekken. Altijd last minute, maar dat word je gewoon.”
Is het hard werken?
“Dat valt mee. In Amerika heerst de mentaliteit: ‘Onze mensen kunnen dat ook doen, waarom zou jij ons werk komen afnemen?’ En dus is onze functie vooral een van toezicht houden. Zodat er geen fouten gebeuren.”
Je woont sinds een jaar in Toronto. Was het een cultuurschok?
“In het begin wel. Toronto is zowat het New York van Canada. Als je dan uit een klein dorpje in Zonhoven hier komt, is het wel even wennen, vooral aan de drukte. Als je ’s morgens de metro neemt, moet je meegaan met de stroom of je wordt gewoon vertrappeld. Ook toen het de voorbije winter -30 graden vroor, was dat wel even wennen. Mijn ogen bevroren bijna in hun kassen.” (lacht)
Voor een bescheiden huis betaal je 600.000 à 700.000 euro. Gelukkig zijn de lonen navenant
Voel je je intussen al een beetje Canadees?
“Ik ben al redelijk goed ingeburgerd, ja. Toronto is een prachtige stad die ik aan iedereen zou aanraden. Er wonen hier ongelofelijk veel verschillende nationaliteiten, maar het valt op dat die zich allemaal aanpassen aan Canada. Dat vind ik misschien wel het grootste verschil met België. Ik vind wel dat Belgen meer oogkleppen dragen. Hier zijn mensen heel vriendelijk en helpen ze waar ze kunnen. Iedereen geeft hier bijvoorbeeld spullen aan de daklozen. Mooi om te zien.”
Was het het voorbije weekend feest in Toronto? Meghan Markle woonde in jullie stad tot haar huwelijk met prins Harry.
“De Britse queen is hier nog steeds het staatshoofd. Dus alles wat er in het Verenigd Koninkrijk gebeurt, wordt op de voet gevolgd. Je kon het huwelijk op groot scherm bekijken. Daarvoor moest je wel om vier uur ’s nachts opstaan. Daar heb ik toch maar
voor gepast. (lacht) ‘Suits’, de reeks waar Markle in meespeelt, is hier trouwens opgenomen. Het gebeurt wel vaker dat Toronto tijdens opnames moet doorgaan voor New York. De steden lijken goed op elkaar en in New York is het veel te duur om de straten af te zetten. Dus worden de straatnaambordjes hier gewoon vervangen tijdens de opnames.”
Wat zijn jullie toekomstplannen?
“We hebben net een huis gekocht. Midden juni verhuizen we van een studio downtown naar een huis op tien minuten van het centrum. Het probleem is dat Chinezen hier het vastgoed opkopen waardoor de prijzen enorm oplopen. Voor een bescheiden huis betaal je 600.000 à 700.000 euro. Gelukkig zijn de lonen navenant. Een fabrieksarbeider verdient hier tweeënhalve keer het Belgische loon.”
Een terugkeer naar België is niet aan de orde?
“Nee. Ik zou het niet erg vinden om elders pakweg een B&B te beginnen, maar mijn vrouw is een echt stadsmeisje en ze heeft hier een goede job. Toronto is een grote stad, maar kent weinig criminaliteit. Abigail vindt België een mooi land, maar gek genoeg voelt ze zich er niet erg veilig. Die terroristische aanslagen hebben ons imago geen deugd gedaan. Mijn vrouw wil dus liever blijven en ook voor mij voelt het hier bijna als thuis.”
Niets dat je mist?
“Toch wel, ik blijf ons kleine landje missen. Vooral familie en vrienden. Vroeger ging ik elk weekend een pint drinken met vrienden. En ik moet nu bijvoorbeeld missen als een goede vriend vader wordt. De keuze om te verhuizen was niet gemakkelijk, ook voor mijn ouders niet. Al moet ik zeggen dat onze band nog sterker is geworden het laatste jaar. Vroeger hadden we ook een goede relatie, maar nu skypen en whatsappen we wekelijks en hebben we meer echte gesprekken dan vroeger. Verder mis ik het Belgische eten natuurlijk. Je kunt hier ook goed eten, maar het is niet moeders keuken. Belgisch bier hebben ze hier ook, maar het is duurder. Alleen mayonaise vind je hier niet. Gelukkig sturen mijn ouders me om de twee maanden een overlevingspakket met mayonaise en Belgische chocolade. En als ik in België ben is het eerste wat ik doe naar de frituur gaan en een goei pint drinken.”