Er is een kind gestorven

Zo’n tien dagen geleden stierf de Koerdische peuter Mawda, geraakt door een politiekogel. Twintig jaar eerder stierf de vluchtelinge Semira Adamu, gestikt in een kussentje bij een mislukte repatriëring. Er is veel veranderd in die twintig jaar. Bij de dood van Adamu was het land in shock, werden alle procedures in vraag gesteld en nam er een minister ontslag. Bij de dood van Mawda lijkt het alsof een deel van Vlaanderen vooral bezig is om met mekaar verbaal op de vuist te gaan. Als die politiekogel een labrador geraakt had, zou er meer sereniteit en mededogen geweest zijn.

Ik heb te doen met deze ouders, die een kind verloren. Ik heb te doen met de politiemannen, die dit noodlottige schot losten. En ik heb te doen met dit Vlaanderen, waar polarisering en wederzijdse haat iedere vorm van mededogen versmachten. Die polarisering komt van beide kanten. De ene kant kapittelde politiemensen als moordenaars, zonder dat ook maar iets van de feiten gekend was. De andere kant vond dat de ouders verantwoordelijk waren, voor de dood van hun eigen kind. Was het nu echt nodig om, nadat een kind van twee gestorven was, onmiddellijk iedere sereniteit te laten varen? Was het echt zo moeilijk; gewoon even een periode van rust en medeleven, in afwachting van een moment van bezinning, van een degelijk onderzoek en van een veel te vroeg afscheid? De snelle recuperatie van dit drama door vluchtelingenorganisaties, was misplaatst en een onnodige provocatie. Maar het is net zo betreurenswaardig dat na die provocatie, de voorzitter van de grootste Vlaamse partij het nodig vond om ouders die net een kind verloren, aan de schandpaal te nagelen. Uitgerekend wie de grootste is, zou steeds voor de weg van sereen moreel leiderschap moeten kiezen. Met grote macht, komt grote verantwoordelijkheid. Toen ik datzelfde zei in het VRTprogramma ‘De Afspraak’, kwam me dat op een uiterst vijandige tweet van staatssecretaris Theo Francken te staan. En ik was nog wel zo tevreden dat hij, tegen zijn gewoonte in, eerder zelf had opgeroepen tot sereniteit. De polarisering, die Vlaanderen vandaag in haar greep heeft, gedijt op vooroordelen, vijandigheid en veralgemeningen. Veel mensen leven mee met Mawda, zonder dat ze voor een open-grenzenpolitiek zijn. Veel mensen voelen zich niet goed bij de ontmenselijking in het taalgebruik, zonder dat ze fundamenteel tegen de huidige politiek, de staatssecretaris of zijn partij zijn. Het wordt tijd dat de grootste partij zich gaat gedragen als de grootste partij. Ook als het op mededogen aankomt.

Als die politiekogel een labrador geraakt had, zou er meer sereniteit en mededogen geweest zijn

zijn

Noël Slangen